“Benim için insan yüceliğinin formülü Amor Fati’dir: [zamanda] ne ileride ne geride, sonsuza kadar farklı olmak için hiçbir şey istememek. Mukadder olana kuru kuruya katlanıp, onu gizlemekten kaçınmak değil — tüm idealizm mukadder olan karşısında yalancıdır — ona aşk duymaktır.”

     Der Friedrich Nietzsche.Peki nedir onun Amor Fati dediği insan yüceliğinin formülü? Latinceden  çevirisinde kaderini ,yazgını sev diye karşılık verir bize bu iki kelime.Peki gerçekten kadercilik,kadere boyun eğ  manasında mı bu söylem? Onun Varoluşcu felsefesi şüphesiz hayır diye yanıtlıyor bu soruyu.

    Hayat boyu seçimler yapar,yollar çizeriz yaşamımıza yön vermesi için.Önümüzdeki birçok seçenekten birini seçmeye mecburuzdur çoğu kez.Bu seçimin kuşkusuz bize en fazla yararı,mutluluğu getirmesidir birincil gayemiz.Ancak bir seçilen vardır sonuçlarını getirilerini yaşayarak gördüğümüz, bir de seçmediklerimiz. Bir değiştirmek için uğrunda savaştıklarımız ve zaferle döndüklerimiz.Bir de ne yaparsak değiştiremeyeceklerimiz.

    Düşünür dururuz ,önümüzdeki diğer seçim yollarını.Hangisi doğru hangisi yanlış? Bir bilinmezler döngüsü alır benliğimizi . Ancak hiçbir zaman hangi seçimin daha iyi olduğunu bilemeyiz.Seçilmemiş diğer yollar bizim için karmaşıklık,sonsuzluk ve bilinmezlik dışında bir şey ifade edemez nihayetinde . Çünkü seçilmeyenler olası tüm sonuçları ile zihnimizde ne kadar ustaca senaryolar kursak da  daha mi iyidir yoksa daha mı kötü hiç bilinmemek üzere yok olur.Bir şey kalmaz bu sonsuz varsayımlar döngüsünden geriye elimizde,zihnmimizde bıraktığı karamsarlık, bize yaşattığı acı ve ızdıraptan başka. Søren Kierkegaard da söyler bunu zorunda olduğumuz seçimleri iyi mi kötü mü olacak korkusuyla hiç yapmadığımız zaman umutsuzluğa düşer insan.Bizi giderek zayıflatan bu mutsuzluk ve kaygı, fırsatları birer birer siler hayatımızdan.Öyle değil mi ?Ne çok ızdırabını çekmişizdir hiç yaşanmayacak olanların.

    İşte Nietzsche’ nin bizi,sonu gelmeyen bu melankolilere terk eden döngüye karşı  “Hayatımı olduğu gibi kucaklıyorum,onu ve kaderimi seviyorum.”diye haykırmasıdır Amor Fati.Asla teslimiyetçilik değildir bu,aksine yazgımızı sahiplenme özgürlüğüdür.Değiştiremediğimizi ,hayatın bize sunduğu acı tatlı tüm halleri sevmek,onları benliğimizin bir parçası görmek.Evrenin tüm sunularını nazik, vakur bir edayla  selamlamak tüm benliğimizle.

    "Nietszche Ağladığında"da Dr.Breur  hayatı boyunca yalnızdı. Yazgısını sevmek için eğitmişti kendisini .Fakat en sonunda kadere teslim olmuştu tüm benliği.Nietzsche ile yolları kesiştikten sonra da yalnız biri olmayı sürdürdü.Ama bu farklıydı. Seçilmiş bir yalnızlıktı onunkisi .

    İnsan olduğu gibidir.Yaşadığımız bu hayatı sahiplenmek gereklidir çünkü bize sunulan her şeyi içinde barındıran biricik olgudur ömür.O halde kendi hayatlarımıza bir EVET demeye,yazgılarımızı sevmeye ne dersiniz?