sevgilim, yalnızlık bir pençesini sırtıma geçirmişken ben hem acı içinde kıvranıyor hem de bu acıdan zevk alarak kaçış yolu aramıyordum. birtakım kabulleniş içerisinde kendimi hiçliğin içine, zindana prangalıyordum. birçok duyguyu aynı anda yaşıyordum; hüzün, kırgınlık, umutsuzluk, karamsarlık... bir mutluluk yoktu yanımda. bize birer çay söyledim, bana süt. çaylarımız gelince ufaktan anlatmaya başladı herkes ama ben sadece dinliyorum; yanlışlarım arasında yalnızlığımı dinliyorum. meğer ne çok hata yapmışım hayatta, yaşayamamışım. ben şimdi tekrar yaşamak istiyorum her hatamı yeni baştan başka yerlerde ve zamanlarda yapabilmek için. yine karşıma sen çık istiyorum başka yerde ve zamanda; belki bir şansımız olur diye. geçirdiğim yangınlı gecelerden sonra kalabalıkta bile yalnız kalıyorum sırf seninle karşılaştığım hayallerde yaşamak için. sadece sen ve benim olduğum bir dünya ve ben işte tam orada gerçekten nefes aldığımı hissediyorum, nefesim yanımdayken.

bazen susuz kaldığım zamanlarım oldu, bazen de aç ama her an sana aç ve susuzdum. dilim damağım senin adınla yankılanıyordu. gözlerimde bir hasret... sesin dahi olsa bu yangın sönecek ama öyle bir sensizlik ki tek kelamın bile yok. sensiz kaldığım her saniye içime birlikte yaşarız diye yerleştirdiğim bir yapının enkazında mahsur kalıyorum. hep bir fazlası yükleniyor sırtıma. seni arıyorum sevgilim bir yardım eli... seni çağırıyorum durmaksızın, beni kurtar diye zira benim gidecek kimsem yok sen dahil; sana da senden habersiz geliyorum zaten, hep evde olmuyorsun. bana bir keresinde karanlıkta göz kırpma demiştin ama sevgilim ben gözlerinin önünde kezlerce öldüm bunu nasıl göz kırpma sanarsın? ölüm bu, karanlığı ışığı mı var? kaç kez mezar kazdığımı bilmiyorum ama ruhum koca bir mezarlık. bir kez olsun uğra diye ruhumun intiharlar dizinden sonra bedenimin de infazını vereceğim. sevgilim vuslat çok yakın.

ruhun sevmek istediğinden nefret etmek zor,,