Benim canım sevgilim, yalnızlık öyle alıkoyuyor kı beni senelerin alışkanlığını kazanıyorum zamanla. Senden uzak kalmaya çok alışmışım, koyduğun mesafelere aşinalık kazanmışım. En yenik zaferim... Düşünsene bir zamanlar tüm hayallerimi sen süslüyordun, geleceğim senin için şekilleniyordu; ben senin yüzünden bu haldeyim ama bunu bile suçluluk duyma diye sana itiraf edemiyorum. İçimde büyük bir vazgeçmişlik söz konusu!

 Hayata yeni yeni dönüyor gibiyim ama her an için bahane arıyorum. Hüzün, umutsuzluk, karamsarlık içimde mesken edinmişken tekrardan her şeyle barışık olmam tuhaf olurdu. En ufak bir darbe hayatımda iyi giden şeyleri tamamiyle enkaza dönüştürmeye yeterliyken ben en küçük bir çabayı kendime çok görüyorum. Kendimi darmadağın ederken o kadar uğraştım ki şimdi hiçbir şeye mecalim yok. Yeni bir şey için senden gitmem gidiyor, biliyorum ama adım atacak cesaretim yok. Kendimi sana prangalanmış hissediyorum, içimde hala sana dair umutlarım var. Böyle olmamalıydı, her normal birey gibi 'vazgeçmek neydi?' bilmem gerekirdi. Ben tüm gücüme rağmen kaybetmeyi seçtim. Sana bir şekilde bağlı olmak ilgimi çekti, kendimi sana adarken çektiğim acıdan haz aldım. Şimdi kendimi toparlamaya çalışıyorum ve bu ilk girişimim değil. Kendime gelmem için ya sana geleceğim ya senden gideceğim. Sana hiç gelemedim, duvarların vardı evet ama klişelerdeki gibi duvarları aşamadım değil; senelerime sebep oldu ama geçtim duvarlarını; sadece o duvarların içinde olduğumdan kendim için yaşamayı unuttum; tüm hayatım sen oldun.. Lakin sen öyle miydin..? Ben yanındayken, sen kimseye ihtiyaç duyma diye çabalarken herkese gittin. Engeller koyamadım, hayatında bir vasfım mı vardı sanki. Sana nasıl hitap edersem edeyim hep sorguladın, yadırgadın, yakıştırmadın! Tüm kırgınlıklarımı kendime saklamak zorunda kaldım benden uzaklaşma diye. Uzaklaşsan ne olurdu ki? Ne kaybederdim? Benim tüm hayatım senden ibaret değildi sonuçta. Bunu fark etmem uzun sürdü ama bunca seneyi bırakıp senden gidemiyorum, sadece soğuduğumu hissediyor gibiyim. Sen benim içimdeki aşkı öldürdün sevgilim. 

Normal yoldan yürümek bile zorken ben gittim yokuşları olan, dikenli yolu seçtim. Kendime çok inanmıştım başlarda ama yavaş yavaş umudumu yitiriyordum şimdiyse vazgeçmenin eşiğindeyim. Değiştiğimi çok net görebiliyorum. Sevgilim karşında eski ben yok, şimdi gidiyorum desen gitme diyecek nefesim yok..

Eklemek isterim, Dünya Klasiklerinden Gurur ve Önyargı kitabını okuyorum bu aralar ve okumayan herkes için tavsiye ederim.