"İçki meselesi bu, diye düşündüm kendime bir içki alırken. Eğer berbat bişeyler olmuşsa, unutmak için içersin; iyi bir şeyler olursa kutlamak için içersin ve hiçbir şey olmamışsa bir şeyler olması için içersin."
Charles Bukowski

Orta Doğu'daki damıtılma eyleminin keşfini takiben, alkollü içecekler icat edilir. İslamiyetin kalbi olan Arap topraklarında, damıtılmada yaşanan gelişimlerle paralel, yeni alkollü içecekler de üretilmeye başlar. Bu ironiye direnen Araplar, kendilerinin icat ettikleri de dahil olmak üzere hiç bir alkollü içeceğe yeterli ilgiyi göstermezler. Ticaret yollarıyla başlarından savdıkları bu içecekler, kısa sürede tüm Avrupa'ya yayılır. Yeni yuvalarına kavuşan viski, votka, rom gibi içecekler burada tam tersi bir durumla karşılaşır, halkın ilgi merkezine dönüşürler.

Alkollü içecekler, yeni yuvalarına kavuşur kavuşmaz haklarında iyileştirici gücü olduklarına dair spekülasyonlar yayılır. Hatta İtalyan simyacı Magister Salernus, arap kaynaklarında rastladığı tuz ve şarabın damıtılması metni üzerine denemeler yaparak, kalpten felce kadar birçok hastalığa derman olan, tadı kötü ama işlevi büyük bir alkollü içecek icat eder. 

Yunanistan'ın dünyaya yayılması misyonunu gerçekleştiren şarap gibi, alkollü içecekler de Avrupalıların dünyadaki nüfusunu artırma politikasına önemli katkı sağlamıştır. Emperyalizm denince akla gelen Avrupalılar bu doğrultuda, gerekli tedarikleri sağlamaya çalışıyordu. Döneminin en önemli tutkusu haline gelen "şeker"in bu kadar arzulanmasına nedenlerden biri de, rom için gerekli madde olmasındandı.

Avrupalılar "Karayip Adaları"nı sömürge haline getirirken, burada şekerin çok fazla olduğunu fark ederler. Bu milletlerden İngilizler 1600'lü yıllarda ekipmanları hemen hazırlayıp işe koyulur, şeker hasılatına başlar. Öyle ki, kısa bir süre sonra şeker adanın en önemli tahıl ürünü olur. Şeker ve rom ikilisi, o kadar önemliydi ki, köle alışverişlerinde ve diğer takaslarda para birimi olarak kabul edilirdi. 

İnsanlık tarihini etkilemeye devam eden damıtılmış alkollü içecekler, sonraki yıllarda da etkinliğini sürdürmeye devam eder. Bunlardan favori olan rom 1833 yılında, Amerika'nın bağımsızlık yasasında bir paragrafa girer. Bu yasada, İngilizlerin diğer kolonilere koydukları, kendi kolonileri haricindeki yerlerden "melas" ithaline vergilerinden bahsedilir. Melas, rom üretiminde kullanılan şekerin son şurubudur. Bu yasayı yok sayan Amerikan kolonileri, kaçak yollarla daha kaliteli olan Fransız melasını elde etmeye devam eder. Fakat İngilizler, kurallarını çiğneyen tüm gemilere el koymakta, sert cezalar uygulamaktadır. Avantajlar sayesinde bu durumdan çok hoşlanan İngilizler, işi bir boyut artırıp diğer yeni içeceklere de vergi koymaya başlar. Zaten isyan için gün sayan Amerikan kolonilerine bu vergiler, bardağı taşıran son damla görevi görür ve Amerikan Bağımsızlık Savaşı'nı başlatmalarına yeterli olur.

İçeceklerin tarih serüvenine devam etmek için "Kahve"yi okuyun.