Rock müzik arşa çıkmış koşturuyordu. Ve, yeniliklerin peşi sıra geldiği müzik ekseninde çarpıcı ve sorumlu bir duruşla ifade ettiler kendilerini. Odamızda kasetleriyle heyecanlanır, salona geçtiğimizde televizyonumuzdan video kliplerini izler ve kıpırdanırdık. Bunlardan en kalıcı olanı ise "bir derdim var" , küçüklüğümü itinalı hamleleriyle büyütmeye başlamıştı. Sonra, ergenliğimin sessiz ve kendimce havalı hissettiğim zamanlarımda, şarkılarını geçip geçip dinlerdim, düşünürdüm. Cambazdaki betimlemelerin, büyüyünce daha da derinleşen o derin düşünceye iten his kaybına yol açacağı rock tınıları serpilirdi hafızama. Ve ardından vuruculuk, kalıcılık ile birleşip ,bir şekilde devam ettirdi eserlerinin dinlenmelerini kulaklığım patlayana kadar. Hala sessiz ve sedasız açarız gecelerde. 

# Bi görsek yaa kısmı:    

    CANLII dinlemeyi ne kadar çok istemiştim derken, çıka geldiler müzik ruhunun soğukta kavrulmuş kestane gibi, yakıcı sıcaklıkla bütünleşen rock kentinde: Zeytinli'de; şirket mirket anlamadık, uyandık, ve yine serseriydik. Ne geceydi be! Bitti sanıp, ah be ne kadar az çaldılar deyip iç çekerken, tekrar geri geldiklerinde, en ön sırada az çok insan topluluğunun kaldığını görünce fırladım kum taneleriyle toz duman demeden. Her şey daha yakındı, daha rahat bir dinleme fırsatı bulmuştum. Tabi, yine bir iki şarkı sonra eski kıvamında kalabalık,  çelimsiz halim ezilmeye devam etti o hengamede. Olsun baya iyiydi! "Zeytlinli Rock Fest 2007"

     Hüzünlendik de, yıkıldık da. Bu  böyle bir gruptu hep hatıralarımda. En sevdiğim şarkısı şudur derim diyenlerden değilim fakat, herkesin hayatına etki ettiği yerlerde, sizin gibi benim gibi, "yalnız şarkı" vardı benim için. Sokak tadını veren havası, çocukluğuma selam çakan  tınısı, masumluğuyla kasmadan sevdirdi kendini. Bilmiyorum gecenin ilerleyen saatlerinde, hala açar dinlerim. Tesadüfen yalnızsın dediğinde, henüz yolun başında olduğumu fark ettim her dinlediğimde. Bizleri anlatıyordu, saf ve bizden biri gibi.