Kendini Defalarca Bulan, Defalarca Kaybeden Kitap: Kinyas Ve Kayra'dan Alıntılar

Hakan Günday'ın yerin taa dibinden çıkardığı eser bu yıl itibariyle tam 21 yaşında. Eşsiz dili ve anlatımıyla kendine has bir okuyucu kitlesi yaratan Hakan Günday, bu kitabıyla belki de 21. yüzyılın gelmiş geçmiş en iyi kitabını yazdı...

Bize bambaşka bir dünyanın kapısını aralayan bu kitap, belki de altını en çok çizdiğim kitap olabilir. İşte onların sadece bir kısmı sizlerle...

1) Bir kıza aşık olmuştum. Onu görmek için altı saat yol almam gerekiyordu. Bir sabah, treni kaçırdım. Aşık olmaktan vazgeçtim.

2) Geçmişe tükürüp geleceği çiğnedim.

3) Kayra bir gün bana "Mutsuzluğuna hiç çare aramıyorsun." demişti. "Ve en büyük acının kendininki olduğunu düşünüyorsun. Dünyadan haberi olmayan bütün geri zekâlılar gibi."

4) Ama her tükürdüğümüz pislik yanında bizden bir parça götürüyor...

5) Kurtulmaya gelmiyoruz dünyaya. Daha da saplanmak için buradayız. Dibine kadar. Onun için çürüyor bedenlerimiz ölünce.

6) Ama belki bir gün başkaları da hisseder. Başka insanlar da benden sonra anlarlar mevcut insan ırkının sakat olduğunu. Anlarlar belki de, delilerin dünyanın gerçek efendileri olma ihtimalini...

7) Annem bilmezdi dünyanın sonunu doğurduğunu.

8) Bir yerlerde ölü doğmuş bir çocuk olduğumu biliyorum. Sadece yaşıyormuş gibi yaptığım için iki ayağımın üstünde duruyorum.

9) Artık kimse bilmiyor beni. İzlemiyor yaptıklarımı. Hiçbir tanrının ilgi alanına girmiyorum artık. İlginç değilim hiçbir güç için. Kurtuluşu olmayan bir ruh gibi. Freni patlamış bir kamyon gibi! Hiç ilginç değil.

10) Sıyrılabildiğim her şeyden sıyrıldım daha uzağa gidecek kadar hafif olmak için. Ama olmadı. Terk ettiğim her şeyin ağırlığı binle çarpılıp, beynime yerleşti. Hafiflemek bir tarafa, daha da ağırlaştım. Söküp attıklarım tonlarca kabus olup döndüler bana...

11) Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi.

12) Ne kadar yalnızsan o kadar uzağa gidersin. Ne kadar terk edersen o kadar ölürsün.

13) Sorarlarsa, "Ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını. "Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyarın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..."

14) Ne zaman taşacak sular, denizler, okyanuslar diye düşündüm. Ne zaman bütün dünya taşan nehir sularının altında kalacak? Yaratıcı ne zaman anlayacak hatasını?..

15) Yaşama hastalığı... Bir çeşit alerji. Oksijene.

16) En kötü kabus bile iyidir hayatın kendisinden.

17) Her şeyi bildiğim için vasiyetimde tek bir cümle olacaktı: "Beni yüzüstü gömün. Çünkü yeterince gördüm!"

18) Hayatlarımıza sadece acı yön veriyor.

19) Hiçbir şey hayatın sonu değildir. Hayatın sonu bile hayatın sonu değildir! Çünkü sen ölürsün, başkaları yaşar!

20) Madem doğdun, yaşayacaksın! Ne kadar acı çeksen de, ne kadar kendinden nefret etsen de, nefes almaya, uyanmaya devam edeceksin. Çünkü insansın. Doğal değilsin. Doğanın üstündesin! Dünyanın Tanrısı sensin!

21) Zaten beni gördüğüne hiç şaşırmazdı. Çünkü kendisine geleceğimi bilirdi.

22) Ama ilginç bir duyguyu keşfetmiştim derinlerimde. Gitme duygusunu. Giderken duyulan hazzı. İnsanlardan kopmanın zevkini. Dünya üzerindeki insanların hepsi Kuzey Yarımküre'de toplansa, sadece ben Güney Yarımküre'de kalsam yine de dengenin bozulmayacağını bilmenin zevkini keşfettim.