Modern insanın tek problemi modern insan olmayışıdır. Hepimiz hala ilkel insanlarız ancak modern Atlas'larız. Var olan en güçlü, en kudretli Titan bugün akıllarımıza bu gücü ve kudretiyle değil, taşıdığı aşağılayıcı yükle geliyor. Onun dehşetle savaşırken ki değil, cezasını çekerken ki heykellerini dikiyor ve hayranlıkla izliyoruz, belki de bir sanat eserinden keyif aldığımız için modern insan gibi hissediyoruz. İşte bu yüzden modern insan değiliz, bakarken ibret alıp, dehşete düşmemiz gereken o heykellere sadece aptalca bir hayranlıkla baktığımız için. Kendi sırtımızdaki gök kubbeye değil de onun sırtındakine bakıyoruz ve belki de acıyoruz ona. Oysa bizim sırtımızdaki hem onunkinden daha ağır hem de daha aşağılayıcıdır. Atlas'ın cezasını veren, onu yenen, ondan daha güçlü olan Zeus'tur, Atlas bu cezadan kurtulamaz. Bizler ise iki tane gök kubbe taşırız, bunlardan ilki insan olmaya erişemediğimizden kendimize verdiğimiz cezadır. Kendimize modern diyerek ilkel insandan ayırıyoruz kendimizi, ilkel insanın derdi açlıktan ölmemek için karnını doyurmak, ve türünü devam ettirmek için seks yapmaktır, oysa bizler bugün obez ve tecavüzcüleriz, daha da ilkeliz. İki basit dürtüsünün bile kölesi olan, kendi benliğini eline alamamış varlıklarız. Bu acizlikleri aşmak için de çalışmıyor, aştığımıza kendimizi inandırabilmemiz için modern olduğumuza inanıyoruz, bütün hayatımızı yalanlar üzerine kuruyoruz. Olduğumuz ve olmamız geren kişi arasındaki ''gök kubbeyi'' ölene kadar taşıyoruz.

İkinci yükümüz ise daha birey bile olamadan büyük bir kibirle, düzenler, devletler, topluluklar kuruyor ve kendimizi değil, ilkel arzu ve dürtülerimizi modernleştirmek için ömrümüzün sonunda kadar anlamsız işlerde çalışıyoruz. Atlas'ın gök kubbeyi Herakles'e vermesi gibi kendimize tatil günleri veriyoruz ve bir de utanmadan ölene kadar kendi yarattığımız bu düzenden şikayetçi oluyoruz. Bu Atlas'ın cezasından daha aşağılayıcıdır.

Bizler her gün daha da güçsüzleşip daha da ağır yükler taşıyoruz, ancak üzülerek Atlas'ın heykellerine bakıyoruz.