Resme bakınca üç işçinin ahşap kaplı zemini diklemesine kazıdığını görüyoruz. Birbirleriyle iletişim halindeki işçilerin üstü çıplak. İşbilen, becerikli ellere sahip bu üç işçinin cılız görünen kaslı bedenleri, cinsel bir çekime sahip. Özünde ilkellik olan cinselliğin verdiği yapmacıksız hisleri veren bu üçlü, toplumun işçi kesiminden. Ancak bu genç adamlar şehirli işçilerden. Bundan emin olmamın en büyük sebebi, sağdaki içki şişesi.

Resimde, İzlenimcilik‘in bence en önemli olayı olan Işık, arkadaki balkondan geliyor. Biz, odanın ortasına yakın sağ taraftaki iki işçinin önünden sahneye bakarken Işık, arkada kapısı açık balkondan işçilerin sırtına vurup ve ahşap zemini parlatıyor. Balkona gitmişken, balkon demirleri ve odanın duvarları, bu odanın burjuva sınıfından birine ait olduğunu söylüyor. Esasen oda, Caillebotte‘nin Paris’teki dairesinin atölyesi. Ziyaret etmek isterseniz; Miromesnil Sokak, 77 Numara; 8. Kat.

İşçilerin şerit şerit kazıdıkları zemin, teknik olarak bakınca şaşırtmalı bir perspektif sunuyor. Bu, pek çok eleştirmen tarafından takdir alsa da Salon, eseri ‘kaba‘ buldu. Daha doğrusu resimdeki işçi sınıfının çıplak oluşunu uygunsuz buldu. Halbuki Salon, eserde ışığın ahşap zemine vuruşunu büyüleyici bir biçimde gösteren Caillebotte‘nin elini sıkabilirdi, ancak olumsuz cevap vermeyi seçti.