Zaman ilerledikçe ben geriledim, hayata nasıl yalnız geldiysek öyle oldum. İlerledikçe yalnızlaştım. İnsanlara güvenim tükendi, yok oldu. İnsanlardan uzaklaştım, insanları incitip kırarak kaybettim. Bunların karşılığında kendime yaklaştım, kendimi kazandım, benliğime ulaştım. Ben güvensizliğim oldum, insanları uzaklaştırdığım kişi oldum, kaybettiğim oldum. Kaybettiğim oldum.

Bu hale getiren insanlar mıydı vakit miydi hiç bilemedim. Ama bildiğim bir şey varsa insanlarla vakit geçirdikçe insanlardan uzaklaştım. Yüzümden düşmeyen gülümsememi, insanlara olan inancımı, umut kırıntılarımı elimden alan yine insanlar oldu. Sonra getirdikleri hali beğenmediler. Neden böyle oldun dediler, çünkü hiç kendilerinin bu hale getirdiğini görmediler. Çünkü bilmediler karşılarında olan beni. Anlamadılar.

Anlamak istemediler çünkü bir insan bir insanı ne zaman anlamak istedi ki ? Bir insan en son ne zaman çıkarı olmadan hareket etti ki ?

İnsanlığımı sorguladım. Değilim galiba dediğim çok zaman yaşadım. 

İnsan olmaktan utanç duydum.Çünkü bende onların eseri olmuştum artık. Aynada getirdikleri beni gördükçe aynalardan kaçtım. İnsanlar içinde insanların yarattığı bir insan olmuştum artık.Aldığım her nefeste bildiğim bu gerçek aldığım her nefesin kesilmesini istememe sebep oldu.

Kendimi hiç anlatamadım. Çok çabaladım ama karşımdakine bir adım yaklaşamadım çünkü karşımdaki anlatılanı anlamak isteyen biri olmadı. Zaman zaman çok konuştuğumu düşündürdüler. Zaman zaman boş konuştuğumu düşündürdüler. Bende sustum. En sonunda sadece sustum.Çünkü fazlalıktım, kendimi anlatamadığım yere ait değildim ben. Nasıl sizi anlamayan insanlarla bilirkte olabilirsiniz ki ? Anlaşılamamak, anlatmak isteyip de anlaşılamamak bu dünyada insanların bana cehennem olmasına sebep oldu. Bunu da anlamadılar.

Anlamalarını beklemeyi bıraktım, bende zaten anlatmayı bıraktım. Anlatırken anlamayan insanlardan anlatmadığımda anlamalarını bekleyecek değildim. Olsun, yalnızlığı öğrendim. İnsanlar içinden bir insan olmayı öğrendim. Cehennemim olan insanları hayat sahnesinde oyuncu olduğunu ve hepsinin sadece bir rolü olduğunu öğrendim. Kendileri bile değillerdi.

Bu hale gelmemde emeği olan herksten önce nefret ettim sonra içten içe teşekkür ettim. Çünkü insanlar içinde insanlardan nefret eden bir insan yarattılar. Yalnızlığın cehennemde bile huzurlu olduğunu öğrettiler çünkü cehennemi insanlar olan bir insanı, insanlar içinde yalnız bıraktılar. Yanımda oldular ama anlamadılar, anlamak istemediler. İnsanlı yalnızlık yaşattılar. Bense gittim. Kalabalık bir yalnızlıktansa tenha bir yalnızlığı seçtim.