2019 yazından kalma bir şiirim var. O tarihlerde şiirimi yazarken ne kadar ekleme, çıkarma yapsam bir türlü tamamlayamıyordum. Günlerce o kadar üstüne düştüm ki, yine de olmayınca daha fazla zorlamak istemedim. En sonunda dedim ki ''Bazı şeyleri olması için zorlamaya gerek yok, olduğu kadarıyla güzel demekki.Bazı şeyler yarımken tam.'' Ama kafaya taktım ya ben o dizelerimi bitirmem lazımdı illaki ve dün itibariyle iki sene rötarla bitirmiş bulunmaktayım ve şimdi de bu şiirimi sizinle ''olduğu kadarıyla''  paylaşmak isterim.Umarım kalemimden dökülen bu naçizane parçayı beğenirsiniz.Acemiliğim varsa affola...

 

Not:2019 da yazdığım dizeler sarı, yeni yazdığım dizeler lila rengindedir

 

-Sessiz Vaveyla-

Sahilde yürürken yüzüme çarpan tuz,

Yaralarımı yakarak iyileştirirken

Yanımdan usulca geçen rüzgar

Anılarımı her bir yana saçarken

Güneş son demlerini yaşıyordu

 

Kuma her bastığımda gömülen ayaklarım gibi

Üstünde durdukça gömüldüğüm düşüncelerim

Ve ardımda bıraktığım geçmişim gibi 

İlerledikçe arkamda sıralanan ayak izlerimle 

Tamamlıyoruz sahil şeridini

 

Oturduğum şezlonga vuran dalgalar

Gökyüzünde yavaş yavaş kendini gösteren yıldızlar

Anıları yerinden oynatmaya çalışırcasına kuvvetlenen rüzgar

Sözcüklerimizin üzerine de kum örtüyor aynı zamanda

 

Gömülen sözcüklerle, gömüldüğümüz sessizlik

Söyleyemediklerimizin vaveylası

Denizin dalgalarını bastırıp,çınlar kulaklarımızda 

Ne sen bilirsin bunu ne de ben

 

Bi' yıldızlar şahid olur, onu da zaman alıp götürür

O yüzden bu ''an'' sadece

Sessiz vaveylamız gibi sessiz kalır

 

Sessizlikle seviyorum seni   

                                                         -Nil.B