Kafka,

Güzel bir kabullenişte bulundum bu gece. Siz hayatımda olsaydınız, hayatımdaki herhangi biri olsaydınız; bir arkadaş, bir sevgili, bir dost... Bir önemi kalmayacaktı. Sizi bu kadar güzel yapan gelmeyişiniz. Bilmemek, tanımamak. Bir insanın bir zihinde bu kadar kusursuz olması kabul edilebilir bir şey değil. Bu yüzden gelmiyorsunuz ama bilmiyorsunuz ki eş şekilde değer kaybetmek beni sadece bir kat daha yerin dibine itiyor. Hayatta en nefret ettiğim şeyi yapıyorum, bekliyorum. Beni buna siz mecbur bıraktınız. Normalde bunu affetmemem gerekirken size karşı duyduğum bu merhametin önüne geçemiyorum. Merhamet duyuyorum çünkü gözümde bir oğlan çocuğundan farkınız yok. Her şeyi biliyormuş gibi dimdik duruyorsunuz, dert yanmayı bıraktınız, ayak uydurmayı seçtiniz. Öyle olmadığınızı biliyorum. Hayata oyun oynuyorsunuz. Hayat buna inanırsa yükseleceksiniz, inanmazsa geçip köşeye ağlayacaksınız yine bir çocuk gibi. Bu sizin büyümüş haliniz değil. Bu sizin oyuncu, muzip haliniz. O karanlık sizi tekrar çektiğinde orada bekliyor olacağım. Unutmayın Sevgili Kafka, yenilgi diye bir şey yok, varsa da sizinle yenilirim.

Sevgili diyemiyorum artık size. Sevgili Kafka yerini gereksiz, soğuk bir hitaba bıraktı. Yine de kızamıyorum. Seni tanımak için edebiyattan fazlasına ihtiyacım var demiştiniz. Size kızabilmek için hayatınızda bir yere ihtiyacım var. Adım sanım yok, kurduğum cümleler o kimliği vermiyor bana. Kendime çok kızıyorum. Kendime sinirleniyorum. Kendime küsüyorum. Bazen size hislerimin şiddetlenmesi için kendinizi geri çektiğiniz gibi hain düşünceler düşüyor aklıma. Böyle bir insan olmadığınızı biliyorum, ama şimdiki gibi de değildiniz. Bilmiyorum Kafka, düşündüğüm hiçbir şey için gücenmeyin bana kendimde değilim. Sizin o usta ve ince destekleriniz de olmayınca yolumu kaybediyorum. Keşke o cesareti bulabilsem kendimde. Bir kanepede yüzümü kolunuza koyup anlatabilsem.

Elimden geldiği kadar suskunlukla halledeceğim hepsini. Gitme diye elimden geleni yaparım ama gitmek istediğinde yol tertemiz olacak.