Evet gizlice çektim 

Ama dava falan açmazlar herhalde bu hesap daha o kadar büyümedi. 

Fotoğraf çekerken arkamızda çıkan insanlar. 

Çok kritik bir konu. Çok garibime gidiyor. Kimbilir tanımadığımız kaç kişinin fotoğrafında varız. Arkada gülüyoruz, ne bileyim aşırı eğik durmuşuz, kolumuz kalın çıkmış falan. Fotoğrafın sahibi için o kadar önemli değiller ki 

Hiç demiyor yani Aa Eylül arkada güzel çıkmamış dur paylaşmayayım bunu. Ah saçlarım ne güzel görünüyor diyor.

Hiçkimsenin haksız, veya herkesin haklı olduğu durumlar dışında, trajik bir yanı da var bu fotoğraf işinin. 

Yalnızca bir fotoğrafa sahip olmak için neler vermeyeceklerimizin, onlarca tanımadığı kişinin fotoğrafında en değersiz konumda olması. 

Yok bünyem kaldırmıyor bu kadarını :D

Ne bileyim, tanımadığım insanların olduğu, toplu bir yere girdiğimde hiçbirinin benim için “İnsan olmaları” dışında değerinin olmadığını düşünüyorum. 

Trende karşıma oturan çocuk herhangi biri için ‘her saniye’ iken , benim için ‘bir salise’ bile değil. 

Herkesin merkezi kendisi meselesi aslında, ben de birisi için “Fırında ekmek alan kızım” 

Oysa ‘Fırında ekmek alan kız’ dan çok daha fazlası olmalıyım: Eylül’ü Eylül yapmak için uğraşıyorum ben. Hiç mi önemli değil bu? 

O kadar önemli değil ki “Fırında yanımda duran teyze” için. 

Çünkü o da bir anne, anneanne, öğretmen falan değil: 

“Fırında yanımda duran teyze.”