Hiçbir çocuk benim yüzümden ölmedi, savaşlar benim yüzümden çıkmadı. İçtiğiniz suları da ben kirletmedim.

Dünyanın merkezi ben değilim.

Ben: benim gibilerin hazırladığı ‘dün’ e takılı kalmış, benim hazırlamak için çaba sarfettiğim ‘yarın’ için endişelenen bi toz parçasıyım. 

Benim gibi bir sürü toz parçası var hatta etrafımda. Bir sürü gibi geliyoruz ve güzel bir şey yaptığımızı sanıp mahvedeceğiz her yeri, toz içinde bırakacağız hepinizi. Bizden öncekilerin bize attığı o zehirli okları atacağız üzerinize çiçek yağdırıyormuşuz gibi, izleyeceğiz sonra siz daha ne kadar mahvedebileceksiniz diye. Ayıplayacağız sonra sizleri. Biz böyle değildik diyeceğiz. Bu nereye gidiyor böyle. 

Siz diyemeyeceksiniz ama bize:

Bir yol yapılmadan, üzerinden araba geçemez. Siz o yolu yapmadan -hatta ve hatta yolu daha da mahvederek- o arabayı geçirmeye çalıştınız. İnandınız buna evet. İyi niyetiniz harika, saflığınıza diyeceğimiz yok. Bundan önce yaptığınız her şeye sabır gösterebildik, size rağmen sizin üstenizden geldik. 

Ha bu saatten sonra, biz doymadık; arabalarımız iyice bozulsun, yolları daha da kötü yapalım diyorsanız, biz buna izin veremeyiz. Bu ‘iyi niyet’ ve ‘saflık’ olarak algılanacak bir şey değil. Bunun ne anlama geldiğini algılayabileceğinizi düşünüyorum. Koyunlar bile sürü nereye giderse oraya gidiyorlar, lütfen sadece sürüye ayak uydurun. Bakın hiç kafanızı yormayacaksınız, beyninizi de kullanmamızı istemiyoruz. Sadece sürüye ayak uydurun. 

Siz bunları diyemeyeceksiniz ve biz de her yere tozlarımızı saçmaya devam edeceğiz. Bir bir artacak benliklerimiz. Özlerimiz artacak. Onun da çözümünü zamanında bulmuştuk hatırlıyorsanız.

Biz de böyleyiz işte, seversen katlanırsın, sevmezsen de katlanmak zorunda kalırsın. Gönüllülük her zaman içe sinendir, sen bilirsin tabii.