Van Gogh, hayal gücünden yola çıkarak bir tuval boyamak arzusundaydı, bunun esere daha fazla değer katacağına inandı ve “gerçekliğe tek bir bakışla görebileceğimizden daha heyecan verici ve rahatlatıcı bir doğa yaratmayı başarabiliriz” dedi. Sanatçı, kardeşi Theo'ya yazdığı mektupta, temanın bu olmasını istediğini açıkça belirtti. Yıldızlı Gece, Van Gogh'un hafızadan resim yapma arzusunun gerçekleşmesiydi ve bu, eserin o sırada ürettiği diğerlerine kıyasla daha büyük duygusal etkisini açıklayabilir.
Theo'ya şöyle yazdı: "Bu sabah penceremden, gün doğumundan çok önce, çok büyük görünen sabah yıldızından başka hiçbir şey olmadan kırsalı gördüm." Ressam, gözlem yoluyla çalışmayı tercih etse de, odasında resim yapmasına izin verilmedi. Bu nedenle stüdyosunda gördüğü yıldızı referans için görüş olmadan boyamaya başladı, görüntünün ikonik görüntüsünü oluşturmak için doğrudan tüplerden tuvale boya uygulayarak resim yapmaya başladı. Kalın çizgiler ve yoğun renkler bundan kaynaklı.
Daha sonra Van Gogh mektubunda bir kez daha Yıldızlı Gece'ye atıfta bulunur;
"Bütün bu yığında buğday tarlası, dağ, meyve bahçesi, mavi tepeli zeytinler ve portre ve Taş Ocağı'nın girişi dışında hiçbir şey iyi olduğunu düşünmüyorum. Gerisi bana hiçbir şey söylemiyor, çünkü eksik. Satırlardaki bireysel niyet ve duygu, bu satırların yakın ve kasıtlı olduğu yerde, abartılı da olsa bir resim olmaya başlar. Bermard ve Gauguin'in hissettiği biraz bu, bir ağacın doğru şeklini hiç sormazlar. Ama şeklin yuvarlak mı kare mi olduğu konusunda kesinlikle ısrar ediyorlar - ve benim sözüm, haklılar, bazı insanların fotoğrafik ve boş mükemmelliğinden bıkmışlar. Elbette dağların doğru tonunu sormayacaklar ama derler ki: Tanrı'nın adıyla, dağlar maviydi, değil mi? O zaman biraz maviye dal da bana maviydi, şöyle ya da böyle deyip durma, maviydi, değil mi? Güzel onları mavi yap ve bu yeterli!
Daha sonra Van Gogh mektubunda bir kez daha Yıldızlı Gece'ye atıfta bulunur;
"Bütün bu yığında buğday tarlası, dağ, meyve bahçesi, mavi tepeli zeytinler ve portre ve Taş Ocağı'nın girişi dışında hiçbir şey iyi olduğunu düşünmüyorum. Gerisi bana hiçbir şey söylemiyor, çünkü eksik. Satırlardaki bireysel niyet ve duygu, bu satırların yakın ve kasıtlı olduğu yerde, abartılı da olsa bir resim olmaya başlar. Bermard ve Gauguin'in hissettiği biraz bu, bir ağacın doğru şeklini hiç sormazlar. Ama şeklin yuvarlak mı kare mi olduğu konusunda kesinlikle ısrar ediyorlar - ve benim sözüm, haklılar, bazı insanların fotoğrafik ve boş mükemmelliğinden bıkmışlar. Elbette dağların doğru tonunu sormayacaklar ama derler ki: Tanrı'nın adıyla, dağlar maviydi, değil mi? O zaman biraz maviye dal da bana maviydi, şöyle ya da böyle deyip durma, maviydi, değil mi? Güzel onları mavi yap ve bu yeterli!
Yorum Bırakın