1774 yılında, iki haftada, mektuplar halinde ve şiirsel bir dille yazılmıştı. Goethe 27 yaşındaydı ve kendi hayatından esinlenmişti. 
yayımlandığında alman toplumunu etkilemişti. melankoliyi tetiklediği ve intiharların artmasına neden olduğu iddia edildi. 
kitap, romantizm akımının erken biçimi ve fransız ihtilali ile avrupa'ya gelen aydınlanmanın ayak sesleri olarak yorumlanıyor. Goethe’nin alman aydınlanmasının öncüsü olduğu söylenebilir. 
eserin imkânsız bir aşkı anlattığı malum. romantizmin bu başyapıtı, alman edebiyatındaki realizmin yerini almış olsa da ahlak, vicdan, aşk kavramlarını sosyal ilişkiler ve sınıfsal bağlantılarıyla reel bir temele oturtarak, kahramanı werther'in silahla intiharıyla sonlanıyor. 
Freud, intiharın başkasına duyduğumuz öldürme arzusunu kendimize yöneltmek olduğunu henüz söylememişti; yüz yıl, hatta daha da uzun bir zaman sonra söyleyecekti. Freud'dan sonra Schilder ve Bernfeld tarafından geliştirilen ve Bernfeld ile 

nihayetlenen intihar tanımına göre; intihar eden kişi gerçekte başka birini öldürmek ister. bu eylemi kendisine yöneltmesi için karşısındaki o kişiyi güçlü bir biçimde özdeşleştirmiş olması gerekir. ancak o zaman kişi, bu ikinci kişiyi de kendi ölümü ile ortadan kaldıracağına inanır. ayrıca, öldürme isteğinden ötürü duyduğu suçluluğun karşılığını da ödemiş olur.
Werther, Lotte’ye yazdığı intihar mektubunda şöyle der;
"bak Lotte, bana ölümün sarhoşluğunu tattıracak olan o soğuk ve korkunç kadehi elime alıyorum. onu bana sen uzatıyorsun, ben de alırken hiç tereddüt etmiyorum. hayatımın bütün istekleri ve ümitleri yerine geldi. ölümün çelikten kapısını vurmak öylesine titretici ve çetin ki... silahlar dolu. saat on ikiyi vuruyor. alınyazısı bu, önüne geçilmez artık. elveda Lotte elveda!"