Uçurumun kenarında yürümeyi istemekten değil uçurumun dibinde olmayı istemekten korkmalı insan.

İçin yaralı olsa bile değişeceksin. Ölmediğin sürece yaşadığını fark edecek ve hissizliğin sana verdiği güvenli limana sığınacaksın bir süre. Bu sürede alışacaksın karşına gelen tüm duygusallığa karşı tepkisiz kalmaya. Ancak bir zaman gelecek ki bir kör platonik gibi bakmak isteyeceksin sevgiye. Güven dediğin şey için canını vermek isteyeceksin. Öyle bir hale gelecek ki kendinden sakındığın insanlara güvenin sende yarattığı tahribat, en çok ama en çok kendine güvenmeyi isteyeceksin. Ta ki kör olana dek.

Güzel bir gülüş. Dudağında yarısına kadar içilmiş bir sigara var. Ara ara öksürüyor. Alışkın değil bünyesi sigaraya. El bebek gül bebek büyütülmüş. En ufak kavgada hemen dudak büzüp küsüyor. Güçsüz olduğundan değil kavga etmeye karşı olmasından. Sözlerin ve fikirlerin mücadelesine aşık olmuş hep. Bunun dışında kalan en ufak seste içinde büyüttüğü yüceliğe zarar getirmiyor. Öfke patlaması yaşamamış. Çünkü öfkelendiğini fark ettiğinde utanıyor. 

Gözlerine rüzgar vururken bu rıhtımda gelip geçen insanların tamamı bir parmak şıklatmasıyla toz olup gidiyor. O kalıyor. Bu Allah'ın cezası büyük metropol nasıl olur da bu kadar güzel olabilir o güldüğünde? Ya da her gün daha da karanlığa batarken üzerinde yürüdüğüm topraklar, dün bugünden daha iyi ve yarın bugüne yaşlı gözlerden haber verirken nasıl olur da o bana her şeyime anlayış gösterir gibi baktığında Alp'in kedisinin bileğimi tırmaladığından kalan iz gibi kalan tüm izlerin acısı içimden birdenbire yok olur da yüzümü bir gülümseme kaplar? Çaldığım söylediğim şarkılarda birdenbire doluyorsa gözlerim birdenbire seni sakınıyorumdur içimdeki gururdan bil ki. 

Dokunamadığım bir kanatlı kuştur yalnızlığım. Odamda ne zaman dolaşsa yaşlı ve sinirli bir emekli albay gibi onunla uğraşır dururum kimsesizlikten. Camdan çıkıp gittiği gün yüzümde iki yanı tavana kadar uzanan bir gülümseme belirir. "Oh be" derim "Sonunda şu yalnızlığın gürültüsü başımın içinde dönüp durmayacak." günler geçer evime insanlar gelir. Çocuklarım torunlarım dolaşır etrafta. Sonra bir günah gibi içime oturur içeride dolaşamayan yalnızlığım. Tıraş olurken aynaya bakamaz olurum. Bir çalı süpürgesiyle evimden kovduğumun yalnızlığımı tüm yüksek sesli müzik içeren yeni nesil partilerin tam ortasında bir şişe bira içerken özlemeye koyulurum. Çok özlerim yalnızlığımı. Öyle özlerim ki düşüncesizliğimden kendime saldırır herkesi evimden kovarım sinirlenip. Gün gelir tekrar uğrar böyle havalarda kimseye sığınamayıp gözlerimin içine yuva yapmayı deli gibi seven yalnızlık. Önce "Oh be" derim...

Sürekli şikayet eden biri değilim aslında. Sadece sevme duygumu çok özlüyorum. Bir zamanlar başıma vura vura sevilmeyeceğimi öğreten ve bu nedenle sevmemin de aptalca olduğunu hissettiren birkaç kişiden dolayı elleri bağlı bir günahkar gibi büyük bir günah işleyerek sevme yetisini kendimden almak için nice duygusuz sevişmelerin ölü mezarına girmek zorunda kaldım. Oysa ne güzel şey sevmek. Gözlerinin içinin gülmesi sevdiğini görünce. Sokakta rastladığın bir arkadaşına onun bıkacağını düşünemeden defalarca sevdiğinin güzelliğinden bahsetmek. Kadıköy'de, Passenger'da, 2017'de, müzik arasına çıkmış bir muhalif bir delikanlı şarkıcıya bile sevdiğine yazdığın mektuplardan bahsedip bira tokuşturup hüzünlenmek. -Ki bunu yalnızca orada olanlar bilir ki iyi de bir ekip olmuştuk.- Ve üstelik bunları da hiç kimseden utanmadan büyük bir sevmek yetisi içindeyken gerçekleştirmek. Sevmek, sevilmekten daha güzel. Bir gençlik hüznüne kapılıp da sevmek duygusunu terk ederek yürüyen ruhsuz bir cesede dönüşmemeli insan. Bu yüzden kendi ameliyatımı yapıyor ve büyük bir sevda şiiri yazıyorum bu günlerde gözlerinden huzur bulabildiğim birilerine. Bu bir, Doğuş Şiiridir.