Yıllardır aynı sandalyeden hiç kalkmamış gibi bir aidiyetle oturuyordu. Yanlış da sayılmaz F. on yıldır aynı yerde oturur. Tek kişilik masasında kimse görmez onu. Dışarıda görüyorlar mı bilinmez ama belki gören biri içinden geçirmiştir kim bu ak saçlı mezcup diye. Saçları ta o zamanlardan beri ağarmış bir haldeydi. Yüzünün kırışıklığından 50-55 yaşlarında olduğu tahmin ediliyordu. Hep pencereye bakardı gözleri yüzü hep yarım görünürdü. Tel tel saçlarını açık pencerenin rüzgarı ile düzeltir, içtiği tütünden sararmış bıyıklarını rakıyla temizlerdi. F. her gün meyhaneyi açar, temizler, masaları düzeltir, camları siler, gözüyle iyisini bildiği balıkları seçer onları aldırırdı. Maaşı içtiği rakısı, sarma tütünüydü. Nadir konuşur, insanların yüzüne pek bakmazdı. Tanınmak mı istemezdi insan mı sevmezdi bilinmez. Buraya nerden geldi,  F.’yi kim tanır, nerde kalır kimsede yoktu bu soruların cevabı. Ama o buranın bir parçasıydı. Belki meyhanenin sahibi ancak böyle bir adam meyhanesine yalnızlar meyhanesi demiş olabilir diye düşünülebilir. Ama yalnızlar derken bile bi kalabalıktan bahsediliyor böyle bir adam olsa olsa yalnız meyhane koyardı ismi. Bu mezcup halin sebebi yine bi muamma. F. gibi insanlar; içindeki dağı tırmanmaya çalışanlar, dehlizlere inenler, ıssız yollarda yürüyenler, acılılar,aşıklar ve elbette yalnızlar.. işte bunların toplamıdır. Nice F.’ler var aramızda her gün görüpte fark edemediğimiz,ne kadar konuşsa bile bir şey anlatmayanlar, aslında olmayanlar… Eğer bu kim olabilir değil de benziyoruz diye düşünüyorsanız meyhanemizde sizlerin de yeri var. Yalnızlar meyhanesinde tek kişilik masada yeriniz hazır.