Neden var olduğuma dair sorulara yanıt aradım durdum hep. Bir anlam arayışına girdim, bir amaç belirlemek istedim hayatıma. Aradığım her yanıt soru olarak döndü bana. Neden vardım? Neden ölü olarak doğmadım? Düşüncelerim hastalıklı, hayatım bir ölüden farksızken neden yaşamaya devam ediyorum? Bir anlama mı oturtmak gerekiyor her şeyi? Sadece var olmak, nedensiz ve amaçsız. Yetmez mi? Yeter. Bir nefes, bir adım ve bir bakışa saklı tüm anlamlar. Bulunmaz, aranmaz. Denk gelir. Belki de öyleydim. Bir denk geliş. Rast gelmişim bu dünyaya. Binlerce gezegen içinde acı dolu olana denk gelmişim. Anlam aramak faydasız. 

Bulamadığım anlamların altında eziliyorum. Kendimi çaresiz, mutsuz, bitkin hissediyorum. Halbuki böyle olmamalı. İnsan var oluşuna bir anlam aramamalı. Bu koca evrende bir nokta olduğunu kabullenmeli, hayatına devam etmeli. Varoluşa bir anlam aramak, geç kalmışlık hissi gibi. Herkes tüm anlamları tüketmiş de sen çok geç varmışsın oraya sanki. Sesleniyorsun, bağırıyorsun bir anlama bürünebilmek için. Ama kimse sessizliğin sesini duymaz. İçindeki haykırışlar bir anlama bürünebilmek için mi, bir anlam arayışına devam edebilmek için mi? İnsan anlam aramadan bir saniye bile geçiremez mi? Sadece yürümek için bir yolda yürüyemez mi? Varması gereken bir ev hep olur mu? Gittiğin yere varınca yolun bir önemi yok mu?

Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. (Hakan Günday) Varlığımın nedensizliği nefes nefese kaldığında delirdim. Deliliğime bile anlam yüklemeye çalıştılar. Bırakın biraz nefes alayım. Bırakın anlam aramadan yaşayayım bu hayatı. Bırakın anlamsızlığıma gömüleyim. Bırakın hayatta kalayım.