Huzur veren her şeyi yakınında tutman gerektiğinin sevmekten ya da sevilmekten daha özge olduğunu fark ettim Daphne. Bundan dolayı tercihimi artık sevmek ya da sevilmek üzerine kullanmaktan çok zaman oldu vazgeçeli. Bu kavgasından bıktığımı haykırdığım ancak her seferinde bir boşluğa düştüğümde öylece bir ağaç altında ölür halde kendimi bulduğum dünyada, artık bir parça huzur için yalvarırken fark ediyor insan bazı şeyleri. Belki de bunu anladıktan sonra hiçbir şey eskisi gibi olamıyor. Hangi kavgaya sokulsam dişlerim kenetli, ellerim yumruk olmuşken birden senden yana döndüğümde -Ki biliyorsun sana kızsam da bu öfkeyi bir şövalye gibi ortasından ikiye yararak sana ulaşmadan içimdeki karanlığa yolluyorum." her birinden çekip kurtarıyor beni senin yanın. Birden var oluyorsun karşımda ve aynı hızda da birden yok oluyor ve beni kendine aşık ettiğini sanıyorsun. Bu kavgaları verdiğim için göğüs kafesimde nice kırık olduğunu bir bilsen sana çaresizce gülerek "Ah" çektiğimi görebilirdin belki de. Ne acı bir kaçış birbirinden.

Bir sahil uzanıyor önümde seni düşünürken gözlerimi kapatınca. Öyle çok da modern şeyler düşlemiyor ve güzelim memleketi karanlığa sürükleyen milenyum çağına bir şarjör boşaltarak kendimi daha az insan ve daha fazla sessizliğimizin olduğu bir balkonda konuşmadan otururken buluyorum ikimizi. Sessizlik beni her zaman boğuyor ve sanki sorumluluk da bendeymiş gibi saçmalamama neden oluyor. Ben ise bir roman karakteri değilken içimde kopan fırtınaları beslerken nice insandan doğan bir gözyaşı denizine hapsolmuş bir alev tanrısı gibi sönüyorum. Uzakta bir şarkı çınlıyor. "KOLLARIMI AÇIYORUM DAPHNE... KOLLARIMI AÇIYORUM..." ve ardından Hikmet'in Sevgi her üşüdüğünde sanki tüm dünyayı o soğutmuş gibi hissetmesine benzer bir haykırışla nefret ediyorum dünyadan. Yine aynı işgüzarlık ile bu dünyayı benim soğutmadığımı ve buz gibi bakan bakışlarını hak etmediğimi sadece bir parça huzur isterken savrulduğumu anlamanı bekler halde oradan oraya yürüyor ve kıtalar aşıyorum. Ayak bastığın yerin veya omuzlarına vuran soğuğun suçlusu ben değilim Daphne.

İçten içe seviyor, içten içe nefret ediyor; bu acıdan besleniyor hemen ardından kendime kızıyor ve üzerime hücum eden yaşama sevincine karşı annesinin kollarını mızıkçı bir şekilde iten bir çocuk gibi kaçıyorum hayata dönmekten ve bir şeyler istemekten. Ama? Ama sorsan bana şimdi "Bunları sen istemedin mi?" diye, "Evet" derim. Çünkü hem delice şikayet ettiğim hem de sevebilecek kadar kalbimi yaşatır halde olduğuma sevindiğim bir şey bu balkonda oturmak. Bu denizden gelen sesi duyabilmek mesela. Ya da ince bir şalı sen üzerinde gezdiriyorken usulca seni izlemek ve öylece durmak. Kanım damarlarımda durmazken öylece durmak Daphne. Sokaktaki her insana seni anlatabilirim, seninle var olmayı isteyebilirim, ufacık bir çocuğun her şeyi başarabileceğini düşündüğü bir özgüvene sahip olabilirim seni sevdiğimi bilirken. 

Ama bunca şeyi anlatırken sevgili Daphne. Sana bunların sen varsın diye olduğunu söyleyemem. Çünkü boynuma dolanan her bir ilmeği buz gibi duvarlarında ördün sen. Saçmalamaktan delice korkarken beni bunca karmaşanın ortasına ellerin belinde ve bir çocuğu azarlar gibi bir haldeyken bıraktın sen. Yıllar sonra gerçekten huzur isterken ve sana yorgun argın bir halde gelmeme rağmen kimseye gerçekten sesi çıkmayan beni sağır bir halde karşıladın sen. Bana akıl ver, beni bir şeylere kat, beni bir şeylerden çıkar veya benimle beraber bir yükseklikten atla ya da "Sessizce bir kadehe dolmalı insan" de diye yalpalayarak buraya gelmedim ben. Senden delicesine kaçıyorum. Çünkü yazdıklarım kadar olmadığını biliyorum yaşamın. Ve bu yüzden parçalamak istemiyorum gözümde çizdiğim çizgilerini. Yine de kaçar bir halde haykırır bulabilirsin beni belki de sokağının köşesinde kim bilir? İnan olsun Daphne. Ne büyük ve içimi cayır cayır eden bir aşk ne de herkesin imrenerek bakacağı bir sevgi istiyorum. Sadece bu büyük evde sessizliğimizi yarat ve beni sessizliğe göm de suçlu hissettirme Daphne. Bana huzur ver.