Kafamın içi kalabalık ve sessiz.
Düşüncelerim birbiriyle konuşamıyor;
Konuşmayı reddediyor.
Her bir düşüncem tedirgin,
Büyümenin sancısıyla,
Anıların zulmüyle,
Anlaşılmak istemenin küskünlüğüyle,
Anlayamamanın pişmanlığıyla,
Deneyememenin verdiği beceriksizle...
Düşüncelerim birbiriyle konuşamıyor;
Konuşmaya çekiniyor.
Değişmek istememeyi kabullenemediğimden,
İstemsiz değiştirme zorunluluğu hissinden,
O kadar ilgisiz, o kadar sevgisiz, o kadar yalnız, o kadar huzursuz hissetmek...
Önüne serilen her şeyi görmezden gelerek...
Anlamsız bir nankörlük...
Her şeyin istemeyeceğim şekilde değişeceğini hissetmekten,
O kadar korkak, o kadar ağlak, o kadar kırılgan...
Bir o kadar da aç gözlü, kaba, doyumsuz olmamı sağlayan...
Vicdan azabı bunları yapmak iş işten geçtikten sonra farkında olmadan...
O kadar anlaşılması zor ki;
Buharlaşmak istemeyen bir damla su,
Er ya da geç buharlaşacağını bildiği halde çok özel bir zaman ve mekanda buharlaşmak isteyen belki de...
Dönmeyi reddeden bir gezegen,
Bütün gezegenler tüm gücüyle dönerken, görevinin dönmek olduğunu bildiği halde çok özel bir zaman ve mekanda dönmek için nazlanan belki de...
Yorum Bırakın