Güz Sancısı 

Kirpiklerin karanfil kokmuyor artık

bardağında biriktirdiğim hanımelleri solmadan

 gülmelisin ruhumu bahara teslim etmeliyim.

hâlâ gün batımlarının güzel olduğuna inanarak

dua ederek totem yaparak inandırmalısın hayata.

gitmek istiyorum ama nereye olduğunu bilmeden

 yolumun belki de kendime döneceğimi

bilmenin derin bir telaşı ve rahatlığı içinde o derinliğin içinde ve işte o zaman kimliğimi bırakarak bir hiç olarak kaybolmalıyım

ezberlediğim şiirleri, saçlarımı, sokakları , duraksadığım anları.

nefes almak istiyorum

 fakat nefesim boğmasın beni.

ıhlamur ağaçlarının ardında

yüzünü gördüm

yürümeye mecalim kalmamış sevgilim ama gene de adım atmak için sebeplerim var

karşımda duran zerdali gözlerinle doğacak gün ışığı gibi güzel vaatlerin var

benim güz kokan saçlarım henüz buna hazır değil

bir ruhu arıyorum değişik insan bedenlerinde

ve yalnızlaşıyorum

bugün kitap raflarında aradım

apartman duvarlarına yansıyan direklerde

biletçinin gözlerinde

posterlerde

ışıklarda 

bulamadım

sevgilim bedeni öldürmek kayıp bir ruhu aramaktan daha kolay .

ya yaşarken de kaybolursak

belki de hazırım 

zamansızlaştım

insanların içinden geçip

aynı kalabalığımla

aradım ruhunu birinin yüreğimi anlamasını bekledim

yüzümde güz sancısı kirpiklerimde soluk menekşeler

annemin sardığı yarım tütünü içtim , annem yarım olduğumu anlamadı

durduramıyorum sevgilim

sadece uzanmasını bildiğim denizlere çok açılmamalıyım

yüzün ıhlamur ağacının altında parlıyor

boğulacağımı bilmeden yürüyorum sana .

                                                                                                         Beyza Çancı