Seni seviyorum... Kelimeler kafamda tepinip duruyorlar, duyulmak ve ulaşılmak için bekliyorlar. Bu bekleyişin sonu gelmiyor.. Dışa vurmanın yararı olacağına inandığım o kısa anlar çabucak geçip gidiyor. Sonra içimde kalıyorlar ve kalan her bir kelime cam kırığı gibi batıyor. Acının kalbimde mi, beynimde mi yoksa ruhumda mı olduğunu anlamak zor. Sanırım bütün bedenim bu acıya teslim olmuş durumda. Alışacağını düşünmek insanı daha büyük karanlıklara sürüklüyor çünkü bu umut etmek anlamına geliyor. Umudum, beni günden güne bitiriyor, sana olan sevgim beni her geçen gün daha da yakıyor. Düşünüyorum bazen kendimce, acaba nerede hata yaptım diye. İnsanın kendini sorgulaması daha da kötüsü kendi beyninde sıkışıp kalması, sanıyorum ki olmak isteyebileceği son yer. Kulaklarımda bana söylediğin sözler çınlıyor, tekrar, tekrar ve tekrar. Susturamıyorum. Gözlerimin önünde bana yazdığın o cümleler beliriyor. Akmamak icin var gücüyle savaşan göz yaşlarımı hissediyorum. İnsanın kendini bu dünyada fazlalık olarak hissetiği an, sevdiği kişinin gönlüne sığamadığını anladığı an olabilir sanıyorum ki. Ben kendimi fazlalık olarak hissediyorum. Seni her zaman sevdim ve hep de seveceğim. Ruhunun, ruhumla bir gün tekrar kavuşacağı umuduyla şimdilik hoşçakal.