Yerin ayağımın altından kaydığını hissediyorum… İnsan en kötü anında ya da zora düştüğünde sevdiği kişileri ararmış. Artık yaralarımı sarmayacağını bildiğim halde sesinin bana iyi gelecek yegane şey olduğunu düşünmüştüm. Peki o anımda bana daha kötü hissettirmeye nasıl başarabildin? Gözyaşları içerisinde sana koşan her insana böyle mi yaparsın yoksa sadece bana karşı bir tepki miydi bu? Sonraki günlerde düşündüm, bu seferki iç sesim farklıydı ya da bana öyle gelmiş de olabilir. Bu benim için çok uzun bir yolculuktu aslında. Sen koşarken ve belki de bir noktadan sonra kaçarken ben de arkandan koşuyordum. Çoğu kez düştüm, dizlerim, ellerim, kollarım parçalandı. Kalktım, göz yaşımı sildim ve devam ettim. Çünkü sana güçlü gözükmek istiyordum, çünkü senin için, seninle olabilmek için güçlü olmam gerekiyordu. İnsan bir kez olsun bakmaz mıydı arkasına, sen bakmadın. Şimdi yine düştüm... Bu sefer farklı, artık koşamıyorum. Bedenimde ve ruhumda beni bir adım daha götürecek hiçbir şey kalmadı. Olduğum yerde kalmak istiyorum, sessiz ve hareketsizce, bütün varlığımla. Merak ediyorum, acaba arkana bakana kadar ne kadar daha koşacaksın. Varlığım, yoklukla bu kadar mı bütünleşti yoksa senin için. Eğer bir gün arkanda varlığımı hissedemezsen ne yapman gerektiğini biliyorsun. Bir zamanlar sen bana gelirsen, ben sana koşarım derdim ve bunu tüm kalbimle söylerdim. Üzgünüm.. Artık bu kelimeleri sarf edemeyeceğim. Sen bana gelene kadar ben olduğum yerde duracağım, bir adım dahi atmayacağım. Benden dilediğin özürlerin içten olmasını çok isterdim. Bazıları belki içtendi, artık anlayamaya çalışmıyorum bu yüzden bir önemi de yok. Fakat şunu söyleyebilirim ki son özrün içten değildi, kendi vicdanının sesini susturmak istedin sadece. Bu beni daha da iğrendiriyor. Belki de iğrendiğim sen değil kendi benliğimdir. Bu zamana kadar nasıl her seferinde affettiğim için ya da göz yumduğum için. Şimdilik koşmanın tadını çıkar çünkü bir gün önünde birini yakalamaya çalışırken bulacaksın kendini.