İnsan, sevdiği insanla ayrıldıktan sonra bir süre hiçbir şey hissedemiyor. Aynı elinin yanması gibi önce şok etkisiyle hissizleşiyorsun, sonrasında ise yanma hissi geliyor yavaş yavaş. Bu yangını hissettiğim zamanlarda kendimi, seni bir başkasıyla görene kadar hala umudum olduğu şeklinde avutuyordum. Uzun bir süre kaçtığım bu gerçeklik sonunda başıma geldiğinde ise bu durumun senin nezninde önemi olmadığını, eğer bir gün gerçekten birisi için üzülürsen biteceğini düşünerek kaçmaya devam ettim. Bana bir kere daha korkularımdan kaçmanın bir faydası olmadığını gösterdin. Onu sevdiğini görebiliyorum. Kelimelerin kendine karşı dürüst olmasa da seni tanıyorum, hissediyorum. Bana yalanlar söylediğini farkındayım ama ne acıdır ki doğrusunu bildiğim bu yalanları sana sorsam, sen yine kendini haklı çıkaracak bir cevap bulursun.Beni hayatının neresine koyduğunu anlamak zor. Bazen hayatından hiç çıkarmak istemediğin dostun gibi hissederken bazense cebinde tuttuğun, belki de unuttuğun bir peçete gibi hissediyorum kendimi. Yanlış anlama, beni kullandın ve attın gibi bir benzetme değil bu. Ama şu bir gerçek ki gözlerin kördü ve açıldığında ilk attığın ben oldum değnekler gibi. Kendi içimde savaşlara sebep oldun, bir yanım mutlu olmanı isterken bir yanımsa beni üzdüğün için vicdan azabı çekmeni istedi. Sanırım ben, benimle mutlu ol istedim. Eğer bir gün mutlu olursan, borcun olan mutluluğumu geri ver lütfen...