Diyalog değil———

Derin bir nefes aldı şimdi ve bıraktı. 
Avuçlarını açmaya çalıştı, kaskatıydılar—açamadı. 
Sıkıcasına da tutmuyordu artık—tutamıyordu. 
Hafifçe gevşetti ellerini. Gevşemenin tadına vardı. 
Güzel bir rüzgar. 
Neleri getirdi beraberinde ve neleri götürecek kendiyle? 
Düşünmek istemedi bu sefer— düşünemedi. Karşı da duramadı rüzgara— isteyemedi. 
İzin verdi çalacaklarına— getireceklerine. Vermese ne olacaktı? 
Çok korkuyordu ama zararsızdı korkuları. Zararlı olan— kendiydi. 
Biraz daha gevşedi avuçları. Şimdi gerçek, gerçeklikle buluştu; buradaydı. Hissediyor, görüyor ve anlıyordu.
İzliyor-du.
Şimdi biraz daha gevşedi avuçları. Kokular karışıktı; bildikleri, bilmedikleri, bilmek istemedikleri ve bilinmek istemedikleri. 
Tanıdık. —mı dersin?
Evet, daha da gevşedi avuçları. Vazgeçişti bu. Daha fazla, bir madde olarak kalamazdı— kalmayacak da.
Bak yine unuttu saniyeler önceki düşünceleri. Ne büyük bir kayıp ve de kazanç(!) 

Korkusunu kaybetti; her kaybedemediğinin içinde bir parça daha bıraktı— azaldı. 

Tepki, direnç hiçbiri yoktu. Tamamlamak için çabalayamıyordu— çabalamıyordu. 
Örüntüleri denk değildi— artık. Avuçları biraz daha gevşedi. 

Tuttuğu şeylerden var olmak yok oldu. Şimdi sadece bıraktığı iplerden ‘tutulduğu’ kadar var olacaktı —onlara. 

Ama artık kendine hep vardı— mıydı?

Tutunacak gücü kalmadı—bırakılmadı. ‘Tutulma’ya bile— bile. 
Boşluğu eyleme bile geçiremeyecek—kadar. 
Belki birkaç düzenleme kadar— ama. 
Kusur gerçektir— ve
anlamayın beni
lütfen.
Sonsuz kelimeler arasında temize çıkarılamayacak kadar kirlettiniz — kirlisiniz. 

Diyalog değil— 
—————iç monolog.

Vera Öztürk