damlalar düşerken gökyüzünden
uzanıp da naçiz bedenim toprağın gölgesine
bir şiir nasıl ki şairini bilebilir
koca bir ömür yaşanmadan bitebilir
henüz tatmamıştım en güzel şarabı
şehrin en izbe sokağıydım
şehrin en büyük öfkesi
günler geçtikçe duruldum, şimdi çıkmaz sesim
oysa onlar bilirdi kükreyen bendenizi
okunurdu yüzlerinden her bir izim
otogarlardaki boş banklar gibi
gelip geçici bir huzurmuşum insanlar için
ne bir sebebim var, ne bir isteğim
herkesi itmişken gelmeyene küsmüşüm
bir ben, bir de kitaplarım varız
geride kalanlardan, geleceğe taşacağız
Yorum Bırakın