Akılsız bir şahin gibi dolanıyor odasının içinde

Duvarlarımda gelin teli bir renk

parmaklarımın uçlarında binlercesi birikiyor sonra inançların

dökülüyor avuçlarıma güvercinler

"Cam Kapalı, aç camı!" diyor geçmişin izleri

Küf birikiyor sonra köşelerinde zihnimin

Bir an olsun nefes almak istiyor masamdaki çiçek

Bir an olsun, sanki boğazını kesse sakinleşecek

 

Hiçbir şey arkasından gidenlerin ellerinde

Dört çubuk, gri; belki de kayar birinin elinden zemine paralel iken

Dudaklarının ucunda bir ince sızı yatıyor

Ellerimi kenetliyor göğsüme o adam

Başında geniş beyazca bir sarık

 

Dolaşıyorum şehirleri inanılmaz bir halde her gece

Uçuyorum nice genç ruhun üzerinden yıllar tüketerek

Yemyeşillikleri sapsarı yapıyorum

Bir ilkbahardan bir sonbahara sessizce süzülüyorum

Beni çözmeye çalışıyor

Ellerimi bir şifa suyuna batırıyor sonra

Halbuki bilmedi, bilmiyor, bilmeyecek

 

Utançla üstümü örtüyorum

Gizine kapanıyorum karanlık tahtaların

Altımda binlerce kat ateş binlerce ot binlerce böcek

Hiçbiri ama hiçbiri bilmeyecek

Kimsesiz bir şikayet beliriyor dudak payımda

Yüzüm, hiç olmadığı kadar bembeyazlaşıyor

Ve bu bembeyazlık bir kurşun gibi ağırlaşıyor

Ruhumda bu kurşuna hafif kalıyor

 

Kendince çok bilmiş kendince belirmiş kendince delirmiş

Tutturuyor başucumda bir uzun sesi toprağa bağlayıp

Sessizliğimi bozmasın istiyor, korkuyorum

Titriyorum birden, bir alev alıyor ruhumu

Anıyorum geçmişi, düşleri, gençliği

Bir pervasız çırpınıştır bu biliyorum

 

Bursa, 2023