Kafka,

Artık utanarak ve daha çok düşünerek sızlanacağım sanırım. Bir denetime girmiş gibi gereksiz çiğ cümleler kurmaktan korkarak ve hiçbir cümleyi sana yetişebilecek kadar yakıştırmayarak. Bu benim fazlaca vaktimi alacak ama daha verimli ve sevimli bir iş yükü düşünemiyorum. Dert etme, istemediğim hiçbir şeyi zaten beceremem.

Kafka, güneş ve aydınlıkla ilgili her şey yüzüne sirayet etsin.
Kafka, dünyanın bir tepesinde tek başına oturduğunu gör.
Kafka, devredilemez bir gururla adımların sıklaşsın.
Kafka, çok sevdiğim hüznün hafızama mıh gibi çakılsın.
Kafka, yeni bir dünyanın var olması için dua et.
Kafka, kötülük, bencillik olmadan ve buna bulanmadan yürümem için bir daha doğmam lazım. Beni anla ve beni bağışla.

Çünkü hayatımızın en gerçek yaşlarını verimsiz topraklar gibi geride bıraktık, bitti. Ama biz bu trajediden de yalnız kaldığımızda buruk bir tebessümle taçlandırarak gizlice zevk alıyoruz biliyorum. Sana gelince zannediyorum ki İngiltere kralından pek bir farkın yok, sadece sen hiç ölmeyeceksin ve taht baki olarak sende kalacak. Taht altından değil ve nüfus çok zayıf ama sosyal refah seviyesi tartışılamaz. Şimdi belki bir şarkıda kendini buluyor, belki küçük bir çocukla çocuk oluyor, belki bazı anıların acısında kendini yoğuruyorsundur. Biliyor musun seni kanlı canlı görmesem bile -iyi ki- bunların hepsini gözümde canlandırabiliyorum. Eğer anılardaysan, hiçbir şeyin nedenini sorgularken hırpalama kendini; neden diye bir şey yok. Eğer olsaydı hepimiz ya çok iyi insanlar ya da çok kötü insanlar olurduk. Oysa çoğumuz bu ikisinin arasında sınırlarda cambazlık yaparak hayatta kalıyoruz. Bazen sadece oluverir, fakat doğru veya yanlış olduğu için değil; zayıf yön ve güdülerimizle doğduğumuz ve bunları  kadere serpiştirdiğimiz için.

Mutlu kal.