20 yaşındayım bir sevgilim oldu ve onunla kurduğum ilişki tamamen duygusal ve derin bir şeydi. Onunla birlikteyken değerli olduğumu hissederdim düşüncelerimin ve daha güzeli de düşünce sistemimin güzel olduğunu hissederdim. Şimdi kendimi her şeyden ve herkesten soyutlamaya çalışıyorum bunu o kadar hayatımın merkezine koydum ki işimi bile buna yordum. Evet düşünce sistemimin takdir edilmesi ve sevilmesi beni mutlu eden bir şeymiş. 

Geriye dönüp baktığımda tam manasıyla sevilmeyen çocuk oldum. Kimsenin en yakını olamadım bir kişinin en yakını olduğumu düşünüyodum o da sanrıymış. On dördünde hayatındaki her şeyi kötüye yormayı alışkanlık etmiş birisine dönüştüm sanırım bundandır ki hep başarısız oldum. Etrafım istediğim gibi değil ben istediğim kişiye doğru evriliyorum fakat her gün en az 5-6 kere beynimi kemiren intihar düşüncesi hiçbir işime odaklandıramıyor beni bu yazıyı yazarken bile bunu kim okuyup ne yapsın diyorum sonra da kimse görmese bile yaz ardında bir şeyler kalır ve yıllar sonra biri görüp seni anar ya da ona bir ışık olursun diyorum. Bunlar uçuk şeyler.

Ne yapsam, karşımdaki ne yapsa kendimi mahcup hissederim. Sanırım her şeyin en kötüsünü yapıp en kötüsünü söylediğimi alttan alttan düşündüğümden. Kendisine dörtte üçü suyla kaplı bir gezegendeki köpekbalığı gibi güvenen insanları görünce hayretle bakıyorum. İnsanların kusurlarının olması gerektiğini düşünüyorum. Başarılar ve kusurlar bizi biz yapan şeyler bizi bizden alan şeyler de aynı zamanda.

Başta kendim olmak üzere ailemi hayal kırıklığına uğrattım. Bir kişinin hayatını çaldım şimdi ben ona benzemiyim diye çabalıyor o da. Boşa geçen zamanlarımı düşündükçe çıldırasım geliyor. İnsanlar reenkarnasyonu ırak yerlerde arıyor fakat gözlerimizin arkasında boynumuzun yukarısında. Ciddi anlamda onu hissedip kendinin farkına varınca insan yeniden doğmuş gibi oluyor. 

Güzel zamanlarımın geçeceğinden haberim vardı benim avantajım bu oldu galiba. Çok az şeyin farkındaydım fakat farkında olduğum yegane şeylerden biri bu mutlu zamanlarımın biteceğini bilmek. Çünkü güzel şeyler bitmezse güzel olmaz değil mi? Zevklerin acısını çekmedikçe insan küstahlaşıyor kendini unutuyor.

Okudunuğunuz için teşekkür ederim sağlıcakla kalın.