Merhaba,

-Babil Kulesi'yle ilgili bir yazı değil ama Nabukadnezzar'ı severim.-

       Hep insanları umursamayan biri olarak tanımlarım kendimi ama içten içe bildiğim bir yalandı bu.

       Kendimi hep insanlar sevsin diye ya da başka bir sebepten mi emin olamıyorum ama bir kalıba sokmaya çalışıyordum. Daha sessiz gülmeye ya da içimdeki aşırı coşkuyu dans ederek, şakalar yaparak kısacası benim "Çocuksu" dediğim -Hiçbir alakası yok- tavırları sergilememeye çalışarak insanların aklında farklı bir algı yaratmaya çalışıyordum. Bunun sebebi biraz da beni kimsenin ciddiye almadığı hissiydi ama dediğim gibi evde 7/24 arkadaşlarım ve ailemle sohbet ederek geçirdiğim şu son aylar kafama bir tuğlayla vurdu. İnsanlar beni bu coşkularımla tanıyor, bu uçta yaşadığım duygularımla, övündüğüm dürüstlüğümle ama asla kendimi koymaya çalıştığım kalıpla değil. Şimdi gelelim Babil Kulesi'ne. "Babil Kulesi" resmi benim telefon duvar kağıdım.Dediğim gibi yerine göre çocuksu yerine göre sakin hareketlerim var ama bu hareketlerimin benle ilgili yanlış düşünceler yarattığını sanıyordum halbuki beni ben yapan yürüyüşümden tutun da yemek yiyişime kadar olan davranışlarmış. Her neyse benim sanat tarihi, felsefe, resim gibi ilgi alanlarım var bu ilgilerimin beni büyük gösterdiğini sandığım zamanlarda duvar kağıdımı "Babil Kulesi" resmi olarak taşıyordum. Zaman ilerledikçe fark ettim ki bu bile beni geriyor. O duvar kağıdını taşıma sorumluluğundan bahsediyorum. Nihayetinde o resmi değiştirip komik bulduğum bir inek resmi koydum sonra bu minnak değişimlerin devamı geldi.Sonrasında fark ettim,Umay ne kadar güzelmiş. Hatalarıyla, doğrusuyla,duygularıyla, düşünceleriyle...

      Ben, benken ve kendimi keşfetme yolundayken ne kadar mutluyum. Bu kafamın içi kadar karışık yazıyı okuyarak bana eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim.