Karanlığın içindesin. 

Yukarıda binlerce yıldız, etrafın dört duvar. Biri gelip ışığı açsın diye bekliyorsun; seni bu zifiri karanlıktan çekip kurtarsın. Etraf karanlık, için karanlık, zihnin karanlık. Bulunduğun yerden kurtulsan kafanın içindeki karanlık içine çekmeye devam edecek seni. 

Belli belirsiz bir çift göze denk geliyorsun. Önce için aydınlanıyor. Sanki ona gülümsedikçe dışarıdaki karanlık hafifliyor. Belki de gözlerin alıştı artık. Bir kıpırtı hissediyorsun. Kalbin yerinden çıkıp ona doğru gitmek istiyor. Korkuyu ve güveni aynı anda hissediyorsun.

Etrafın yavaş yavaş aydınlanıyor. Sabah mı oldu, güneş mi doğdu, hayal mi görüyorsun bilemiyorsun. Biraz önce aydınlığa çıkmana izin vermeyen yıldızlar tek tek yaklaşıp parlıyor sanki. Bir çift gözün ışığından fark etmiyorsun bile. 

Öyle bir heyecan ki, kalbinin sesi sessizliği ürkütüyor. Seni böyle ödüllendireni deliler gibi merak ediyorsun. Aklında bin bir senaryo, ayakların yere basmıyormuş gibi hissediyorsun. Gözlerin hafif aydınlığa alıştı; artık kaybolduğun karanlığı düşünmüyorsun.

Sonra aniden farkına varıyorsun; giderse ışığını da götürecek. Hatta belki o ışığı hiç sana getirmedi, sen çok istediğin için sana zannettin. Senin olsun istedin. Tanıdık olmayan aydınlığı kendi karanlığına tercih ettin. Hem de hiç düşünmeden.

Yeniden karanlıkta kaldığında öğreneceksin biliyor musun? İnsan önce kendi karanlığını tanımalı, önce onunla barışmalı, ona alışmalı. Böylece zamanla nasıl aydınlandığını göreceksin. Kendi ışığını kendin yaratmayı, karanlıkta kalsan bile karanlık da sana ait olduğu için korkmamayı öğreneceksin. 

İşte o zaman kendi ışıltından dahasını görmeyecek gözün. Çünkü karanlıktayken en ufak ışık oyunu yeter zannediyor insan. Halbuki istediğinde öyle büyük bir ışık saçacaksın ki diğerleri yanında karanlık kalacak.

Kendi karanlığından korkma. Karanlığı, içindeki ışığı göstermek için bir fırsat olarak gör.

Varlığın olduğun yeri aydınlatıyor.