Son zamanlarda yazmak isteyip kelimelere dökemediğim bir acıyla baş başayım. Defalarca kez yazmayı düşündüm, bir türlü olmadı. Sanki doğru kelimeleri bulamayacak ve yeterince anlaşılamayacakmışım gibi. Anlatmak, dökmek istedikçe sanki içime daha da kazınan bu hislerle nasıl başa çıkacağımı bilemediğim zamanlar yaşıyorum. Üstelik bu kez tek katmanlı değil.

Acıya bu meylimiz; o bizi içine çekmek istedikçe sanki sırf o tanıdık histen elimizi ona uzatmamız. Onun karanlığında kendimizi bulamayışımız; sürüklenmemiz, debelenmemiz ve bir şekilde büyümemiz. Hatta çok garip, büyüyeceğimizi bilmemiz ve bu hissin varlığından bile zorlanmamız. Büyüyeceğiz ama acı, yaşadığımızla kalacak. Büyüyeceğiz ama acıdan sonrasında ne var bilemeyeceğiz. Belki tanıdık acıyı bu bilinmezliğe tercih edeceğiz. Büyümek bizi memnun edecek mi? İstediğimiz gerçekten bu mu? Ya büyümezsek, o zaman her şey daha mı kötü olur? İçimizdeki tüm bu kargaşanın arasında bizim için en doğrusunu bulmaya çabalıyoruz ama ya doğru olan bizim için iyi olan değilse? Neyin iyi, neyin kötü, neyin tam ortada olduğuyla ilgili düşünmek bazen hiçbir şey katmıyor insana. Bazen iyi olan memnun etmiyor, kötü olana tutunuyoruz. Hayat, bu iyi ve kötü tercihlerimiz arasındaki yolculuğumuz sanırım.

Bir süredir nasıl biri olduğumu, neyin beni mutlu edeceğini, ne istediğimi falan çok düşünüyorum. Hayatın o çalkantılı akışında kendime edindiğim düzlükle yaşamaya çalışıyorum. Kendi normalimi oluşturmuşum istemsiz, bir şekilde götürüyorum onu yanımda. Şimdiye kadar yaşadıklarım; acılarım, sevinçlerim, heyecanım; hayatıma girenler veya hayatımdan çıkanlar; bana bir şeyler katanlar ve benden bir şeyler götürenler derken bu düzlüğü yarattık el birliğiyle. Daha önce hiç olmadığım, tanımadığım, bilmediğim bu yerde kendimi bulmaya çabalıyorum. Oysa burada her şey o kadar yabancı ki...

İşte, büyümek biraz bu yabancılıkla eş değer. Bu düzene ne kadar yabancıysak o kadar büyüyoruz sanırım. Belki daha güç oluyor ama o güçlük bizi de güçlendiriyor bir şekilde. Kaybolacağımızı düşünüyoruz ama aslında kendimizi buluyoruz bu yolculukta, şanslıysak tabii. Dilerim bu zorlu yolculukta kendimizi tanıma işini daha da zorlaştırmadan çözer ve bize en uygun yolu bulup oradan devam etmek için içimizde daima güç bulabiliriz.

Kaybolmadan, kendimizi yormadan, nerede olduğumuzu ve nereye gittiğimizi bilerek.