Kendimi tanımaya başladığım vakitlerde içimde bir karanlık olduğunu keşfettim. Bu bana özel bir şey değildi tabii ki. Hepimizin karanlığı var.

               Aydınlık tarafımız herkese gösterdiğimiz,aynada gördüğümüz tarafımızdır. Karanlık tarafı kendimiz de bilmeyiz. Günlerden bir gün karanlık tarafımı keşfetmek ve oraya yönelmek istedim. Lakin fark ettim ki ben karanlığımdan hiç çıkmamışım. Orada hep bir savaş halindeymişim. Karanlık tarafımda birçok Umay vardı ve hepsi kendini göstermek istiyordu lakin ben Umay’ın saf halini göstermeye cesaret edemiyordum. Onları hep karanlıkta tuttum. O coşkulu halleri, her insanı seven Umay’ı, gerildiğinde parmaklarını ıssıran Umay’ı, öfkesiyle dünyayı yakmak isteyen Umay’ı… Birçok ben vardı. Verdiğim en büyük savaş onlarla arkadaş olup, onlara yer açmaya çalışmaktı. Ki bu hala süren bir savaş. Sonra aydınlık tarafıma yönelme kararı aldım ama içime baktığımda aydınlık bir taraf da yoktu. Hayattaki her şeyin siyah ve beyaz olmasını isteyen ben içimdeki bu bulanıklığı kaldıramadım. Bu kaotik ortam beni iyice yordu. Birbirine zıt birçok duygu ve düşünce ve birbirine karışan karanlıkla aydınlık. Yazarken bile yorucu geliyor. Yol ilerledikçe biter. Gerçi kendini tanıma yolunun sonu yoktur ama bu yolda ilerledikçe mutlu oluruz. Ben de ilerlemeye karar verdim. Sonrasında çok güzel şeyler oldu. Kabullendiğim, üzerinde durduğum her duygu ve düşüncenin üzerinde bir aydınlık belirdi. Benim bu koca karanlığım var olmaya devam etti. Aydınlığımsa küçük küçük yıldızlarım oldu. Kendimi sevdikçe gökyüzüm aydınlandı ve aydınlanmaya devam ediyor. Bırakın karanlığınız ve aydınlığınız birbirine karışsın kendi gökyüzünüzü oluşturun.

               İşte size sindirilmesi uzun ama yazması kısa sürmüş duygu ve düşüncelerim. İşte size benim en saf halim (Kendimi keşfettiğim kadarıyla) .