Hayatını neredeyse konfor alanında büyütmüş biri olarak söylemeliyim ki cesaret etmeyi bırakın hayal etmek bile bir lütuf... İlk ne zaman hayatımı küçük bir kutuda elime oyuncak verilerek geçirdiğimi fark ettiğimi hatırlamıyorum (ya da farkettirildiğimin). Her şeyi yapmaya aslında içimde nasıl bir istek ve güç barındırdığımı da şimdi yazarken anlıyorum. Mesleğimi yapmaya başlamış olduğum ilk yıllardayım tabi deneyimsizlik var bi yandan da ne verseniz yaparım gücündeyim. Bir şey bilmiyorumu/elimde bu var aman kaybolmasını o kadar içselleştirmişim ki bugün bi bakıyorum bana dayatılana tamah ede ede bugün düşük bir bağışıklık sistemi, aşırı uyarılmış sinir sistemi,alınmış kilolar ve e bu saatten sonra ne olacak düşüncesi sarmış dört yanımı. Yöneticilere ya babacım ben yapamıyorum bu bana ağır geliyor  ve maaşımdan memnun değilim demek aklımın ucundan geçmiyor. niye? e çünkü ben her şeyi yapacak sorumlulukta bi insanım, işim benim için önemli bi mesele (!) 

     

    Sonrasında anladım ki ben çooook sorumluluk sahibi olduğumdan değil kendime laf getirmeyeyim, bana başarısız demesinler diye kendimi tüketmeye izin vermişim. Bu düşünceler bir iki aydır zihnimde beni yemeye başladı. Bugün bu düşüncelerimi sizinle paylaşıyorken fark ediyorum ki kardeşlerim benim kendimde can bırakmayacak kadar çalışıp başkasını memnun ettiğim işim olmadan da aynı çalışma oranında her yerde yapabileceğimi biliyorum. İstemediklerini ya da istediklerini dile getiren insanlar iyi ki varlar. Ben de cesur olmak isteye isteye hep cesaretli davranmam gereken anlar yaratıp dönüp köşeyi pusmuşum. 

     Kendime sizlerin huzurunda( artık kaçınız okursa) bir söz veriyorum. Kendimi küçümsemeyi bırakıp, bu dünya düzenine ayak uydurmayı yarın itibariyle değiştiriyor olacağım. İstifam bir baş kaldırı olmayacak kendime vereceğim bir var oluş hediyesi olacak. Ben kutumdan çıkıp deneyimler yaşamaya varım, peki sen en azından kendin için olanakları arttırmak adına neler yapardın, zihninde hangi düşüncelerin tohumunu ekip,büyütmek isterdin ?