zaman geçtikçe daha da yalnız ve küstah hissediyorum. birilerinin acılarını okudukça(gördükçe diyemiyorum çünkü şükürsüzüm) sahteden kendimden utanıyorum. bir insanı sevmek bana neden bu kadar zarar açıyor. arkadaş aile. devamlı kendime dönüşlerimde elime bir halsizlik raporu yazan çok bilmiş bir doktor var. biliyorum ama bildiklerim kendim kadar. bunun farkında olarak biliyorum demenin neresi ayıp. eğer bir ayıp varsa kendime ettiğim eziyettir. hayatım o kadar sorunsuz ki kendime sorun yaratıyorum belli. bana edilen zulümlerde (öznesi ben olan) hep beni kayıran rahatına düşkün kişiden dolayı hiçbir şeyim yok. bence insan kendini kayırmalı ama bu kontrollü olmalı. bu hayat boyu nasıl sürecek ki. ben daha çok başlardayım elbet ayarını tutturan var. yazarken ya da içimden söylerken gözlerimin doluşundan anlıyorum ki kendimi sevmeyi çok büyük haksızlık saymışım. sevilmeye layık olduğumu düşünmememin birçok haklı sebepleri var. bir kere tembelim. tembelim ben ataletliyim. tembel insan sevilmez. biraz da duygu katacak olursam. Tembel insan sevilir mi hiç?