ne yapmaya çalıştığımı fark ediyorum. aynadaki resmi çizip siliyorum. çok da yarasız değilim. bu bilgiye sahibim ama işe yaramıyor.

son zamanlarda bir dönem olduğu gibi usluca düşünüp kendime edebi konuşmalar, şiirler ve bahaneler yazamıyorum. gün değil de saatler geçtikçe daha da çirkinleşiyorum. 

bir şeylere yaklaşıyorum ya da korkumun tahammülü kalmadı. 

sesim kulağımı tırmalıyor. ses tellerim mi kulağım mı?

gel hadi o zaman usluca bunu bekleyelim