Bilge Karasu' nun, kitabın arkasındaki "sizin başınıza gelecekleri biliyorum" gülümsemesi eşliğinde okudum Gece' yi. Okudum mu yoksa "gece" içerisinde kayıp mı oldum bir süre, meçhul...  

Nasıl ki her sabahın bir akşamı var ise, her iyi insanın içinde bir kötülük yani karanlık(gece) tarafın olduğunu gösterdi kitap. Aslında iyi veya kötü insan yoktu. Sadece "hayat oyununu" becerikli bir şekilde oynayanlarla doluydu dünya, bu sadece hayatla değil hayatın bir parçası haline gelen insanlara karşı oynanan bir oyundu. 

Bunun yanı sıra kitap avaz avaz " ben postmodern bir kitabım " diye bağırmakta. Ama bu bağırışlar kitapta, yerini kafa karışıklığına ve bununla birlikte belirsizliğe bıraktı. Kitabın ayakları ilk başta yere basmazken sonlara doğru artık yürümeyi öğrenmiş bir hali vardı. Kitap başlı başına yorumlanası... Açık büfe mantığıyla ne istersen onu alımlatıyor. 

Geceyi okuyanların kitabı bitirdiğini düşünmüyorum. Burada biten varsa o da biziz..

Alıntılar:

"Gözümüzün, kafamızın, düşünce yapımızın bir takım yanılgılar taşıyabileceğini, bizi yanlış birtakım sonuçları vardırabileceğini kuramsal olarak kabul ederiz de, nedense, bu yanılgıları, yanlış sonuçları göremediğimiz gibi bize bunları gösterenlerin sözlerine kanmamayı da büyük akıllılık sayarız."

"Bir yaşam bilgisizliğidir bu. "Bana dokunmayan yalan bin yaşasın" dedirten, kişinin kendine yakın bulmadıklarının acısı karşısında bir "oh olsun! Dikkat edeydi ya!" duygusu bile uyandırabilen bir bilgisizlik. Bir kafa yoksulluğudur bu."