yalnızlığım
uçuk renkli , biraz ürkek
özlem dolu yaşanmamışlara
ve belki de
poşet dosyadaki ölü kelebek.
avuçlarım çocukluğumun
sıra dayaklarının
plastik cetvelleriyle
hala sızlıyor tüylerim diken diken
ve şimdi
kendimle bile paylaşamıyorum
bir şeyleri
bir sonbahar geçiyor ben duruyorum
ruhum ortada mevsim salata
ve nedense ben sana
hep gözlerim kapalı ağlıyorum.
Yorum Bırakın