Bu sebepsiz yere kapımı çalan Hüzün

Ettiğim şu danslarda kahkahalarımı duysun kapıdan dönsün isterim

Kahkaha gerçek olmayınca ağıt duyulurmuş.

Tutar elimden götürür beni

En dar sokaklarda takip ederim onu

Yoksa bu kursak mı daraltır her şeyi bana

Bazense özlerim Hüzün’ü

Sarılır yavaşça salınırız.

İçimizdeyse yasdan doğan şiddetli bir yaşam sevinci.

Kimse benim gibi çırpınmamıştır hayatı sevme çabasıyla

Ve kimse üzülmemiştir benim gibi “Hani en çok ben sevecektim.” Diye haykırarak.

Hüzün hem benim evim hem kapıdan kovduğum