Sarı aspiratör ışığının mayıştırıcı bir etkisi vardır ya hani. Huzurlu hissettirir. Ev gibi hissettirir. Aitliği hatırlatır. Mutfak masasına dirsek dayayıp, eller çenede bütün akşam kendini seyrettirecek kadar dingindir. İşte öyle bir akşamda o ışığı izlerken bulurum kendimi yine. Neler geçti, neler geçirdik. Neler yaptık, ne haldeyiz. Belki daha çok küçüğüz, belki ruhumuz büyüdü, kadın oldu, kaçırdık küçüklüğümüzü. Belki kaçan bir şey yok daha hayattayız, burdayız. Pikap aldırım, hayalim olan. Ben düşünürüm, plak arkada döner durur. Ben yazarım, müzik usulca plaktan sıyırılıp havaya karışır, salondan kulağıma doğru yol alır. Bir şarkı çalar, dokunur geçer. Şarkılar özeldir, şarkılar kandır. Sesle beraber bir de koku vardır. En güzel kokulardan:kahve. Huzurun bendeki bir diğer karşılığıdır. İçemem, yarısından fazlası hep kalır fincanda ama sevmeye engel değildir. Kahvenin yapıldığını bilmek, kokusunu duymak iyi gelir. Işık dedik, mutfak dedik, kahve ve müzik dedik. Belki gitarım da hala benimledir. Şimdi bakıyorum da…Çok güzel gözüküyor. Kahverengi gövdesiyle koltuğa dayalı duruyor. Benim için gitardan fazla, umut aslında. İmkansız gözüyle baktığım şeylerden biriyken var olmasıyla umut ve güven veren.Kim bilir, ilkim olarak hala yanımdadır belki. Belki başka gitarlar gelip geçmiştir, duvarımda asılı duruyorlardır. Sonra, çiçekler. Hayal ettiğim gibi evin her köşesindelerdir, balkondalardır. Suluyorumdur her gün. Tüm çiçeklere hakimimdir. Onlar ve renkleri kadar güzel bir hayatım vardır. Solmuşumdur belki, belki kurumuş, çürümüş. Canlanmak için gereken bu yazı olur belki, geçmişten bir sesleniş. Ve yazı yazıyorumdur. Kalem kağıt. O zaman kullanan kalır mı bilmem tabii ama. Umarım yazıyorumdur. Umarım bu ben, kaybolmamış aynı ben çocuk gibi yaşıyordur.