"Kimse benim gibi çırpınmamıştır hayatı sevme çabasıyla

Ve kimse üzülmemiştir benim gibi 'Hani en çok ben sevecektim.' Diye haykırarak."

          Geçtiğimiz günler yazdığım şiirden iki satırı bırakıyorum yukarı. Bazen sekiz milyar tane Umay olmasını ve Dünya'daki bütün insanlara -ben dahil- sarılmak istiyorum ve bir gezegen büyüklüğünde olup Dünya'yı sarmalamak istiyorum.

          Sekiz milyar insanı vicdanımda ve kursağımda taşıyorum bana bu Dünya'yı daraltan budur. Herkesin gözyaşını içimde biriktirmek istiyorum, "Geçti." demek istiyorum sonrasında ,sokaklarda dans edip birlikte kahkaha atmak...  Bu hayaller size bir hayal veya masal gibi gelebilir ama hayatımın belli bir noktasında - ki bence herkesin böyle bir dönemi olur- bana gerçekleşebilir gibi gelmişti. Herkese atıldığı gibi bana da bir kahkaha atıldı tabii ki. Ben de kalabalığın içindeki başka bir toz tanesi oldum. Dünyaya donuk gözlerle bakıp duygularımı kaybettim. Belli bir süre rahattım böyle ama bir sorun vardı: Bir çocuğun gülümsemesini, taşı çatlatarak büyümüş bir papatyayı ya da ağaçların arasındaki güneş ışığını her gördüğümde vicdanım ve duygularım küllerinden doğuyordu. Sonra yine ölüyordu. Birçok kısır döngünün oluşturduğu büyük kısır döngüme bir yenisi daha eklenmiş. Bunu bugün fark ettim. Bu yazıyı bu döngüleri kıramamanın rahatsızlığı ile yazıyorum ve bir kez daha hayat dengeyi sağlama çabası ile geçiyor diyerek kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum. 

Okuduğunuz için teşekkür ederim.