Gölgeler var etrafımda. Kimisi tanıdık kimisi yabancı. Çok korkardım gölgelerden alıştım ama zamanla... her şey gibi... alıştım... isimler takıyorum onlara. Hikayeler uyduruyorum. Elimden başka ne gelebilirdi ki? Ya bunu yapacaktım ya da onlardan korkacaktım. Şimdi bahçede otururken senin hayalinle bana eşlik ediyorlar geceme. Senin için bir sandalye çektim. Uzun uzun baktım sana. Bundan haberin olmadı. Çok uzaklardasın çünkü. En azından arada kilometreler olduğu için uzaktasın benden. Ya bu kilometreler olmadan benden uzakta olsaydın? O zaman ne yapardım inan bilmiyorum. Gölgeler fısıldıyorlar ikimize duyuyor musun? Bir masal anlatıyorlar bize. Sadece ikimiz için.  Kimsenin daha önce bir başkasına anlatmadığı bir masal bu. Gölgeler kayboluyor ara sıra. Karşımdaki sandalyeden bana bakıp yıldızları gösteriyorsun. Ama acaba gerçekte şu an ne yapıyorsun? Gerçekliği düşünmemle nefes alamıyorum. Gölgeler birer birer karabasan oluyorlar. Mantıklı düşünemiyorum. Gölgelerin masalını anlatıyorsun bana. Sakin olmamı söylüyorsun. Ne olursa olsun aynı gök kubbede aynı yıldızlara baktığımızı hatırlatıyorsun bana. İşte o anda kilometrelerin bir önemi kalmıyor.  Aynı gök kubbede olabilmenin verdiği huzur... işte önemli olan bu. Sen kayboldun bir anda. Ama gölgeler kalmaya devam etti. Fısıltılar devam etti. Gölgelerin masalı ikimiz için bir sır olarak kaldı. İkimize dair senin bile bilmediğin bir sır.