Kırık bir sürü cam parçası var etrafımda. Ayaklarıma teker teker batıyorlar. Bunları biliyorum, hissediyorum ama devam etmem de lazım. Bunun da farkındayım. Yolun en başından beri ayağıma batan cam parçalarını düşünecek zamanım yok. Eğer onları düşünürsem daha çok canım acıyacak biliyorum. Yolları camdan olmayan insanlar da var, yolu mayınlarla dolu insanlar da var. Herkesin yolu ve yolunda ona eşlik eden manzarası farklı. Belli bir zaman sonra zaten bu cam parçalarına alıştım. Canım eskisi kadar acımıyor. İlk cam batışını hatırlıyorum. Ne kadar yolun başındaydım. Ne kadar ufaktım. Şimdi diyebilirsin bana doğru düzgün bir ayakkabı giysen sorun çözülecek diye ama işte sorun şu ya yolda ayağıma batmasalar bile gökyüzünden yağmur şeklinde yağıyor cam parçaları. İlla canım yanacak ya. Ondan dolayı acıyı kabullenip ondan kaçmakla zaman harcamıyorum artık. Kabullendim bunu. Eminim bir gün yolda hiç bilmediğim bir şey çıkacak karşıma beni yaralayacak. İşte o zaman benim için yeni bir bilinmez açılacak. Bakalım. Bakalım. Bu yol nereye, nasıl varılacak.