Tam altındayım kapkaranlık gök kubbenin, eski sevgililerimi özlediğim herhangi bir akşamdan sadece bir tanesi bu. Biraz Beyoğlu, biraz Azmak, biraz Marmaris, Eskişehir ve İzmir diyorlar sıklıkla. Konuşmak için toparlandığım an gözler üstümde beliriyor. Hepsi kendi nezdinde dünya güzelidir. Bana kalsa hepsi sevgilim olsun isterim tekrardan. Sonra kolumda kalp kırıklıklarıyla dolu binlerce dövme birikir. Yaşamanın bıraktığı salt yorgunluk, gözlerini ıslattığım kadınların üzüntüleriyle birleşiyor. Ve inanır mısın aşk hala bana en manalısı gibi geliyor. Uslanmıyoruz vesselam. Kulağıma Taksim Trio’dan Lotus Feet tınıyor, mesela bunu bilen kadına da aşık oluyorum ben. Güzel bir oyun akşamı geçiririz, ellerim bacaklarının arasından kasıklarına doğru gider yan koltuklarımız boş ve gözlerimiz sahneden bir kez olsun ayrılmıyor. Sonrasında bir müze geziyoruz ilk başyapıtın arkasında öpüşüyoruz gizlice, denizinde seviştiğimiz İzmir’in bütün kıyıları şahitlik ediyor bize, hepimize. Hepsi bilir ihtilal zamanından kalma sokakları, çapraz döşenmiş eski parkeleri en çok ben severim. Sevmeyi en çok ben severim. Sonra Karşıyaka’da bir sokağın köşesinde beni bekler bir tanesi, kimisinde Çandarlı’dan döneriz kimisinde balık ekmek çıkışı müthiş uskumruya saygı duruşunda bulunuruz. 

      Nereden baksan tam altındayım kapkaranlık gök kubbenin, bahsettiğim bu güzel anıların ne bir izi kalmış bende ne de neşeli şarkıların hafif tebessümü. Yaşıyorum fakat yaşamak denirse.

Enis