asıl eksiğin hiç farkına varamamışım meğer başkalarına karşı yaptıklarına hep kör olmuşum fakat bugün anlıyorum ki ben ona ait olmama rağmen bana diğerlerine gösterdiği sevgiyi şefkati asla göstermedi hiç onlara davrandığı gibi davranmadı bana sorun bende miydi bilmiyorum fakat kendimi ona anlatamadım ben.hiç mağarasından çıkmadı mağarasının içindekilere göre yargıladı beni bu yüzden hep ben haksızdım hep ben kötü ve pistim onun gözünde, hiç içten sevemedi beni hiç onun olduğumun farkına varıp da o değeri vermedi bana aslında bu durumlar ben izmirden koptuğumda başladı istanbul'un kirli karmaşık ve ruhsuz havasına karıştığım da başladı herşeyin bu kadar kötüleşip beni ruhumdan tamamen ayırmasını beklemiyordum yada beni onun gözünde kötüleştirmesini beklemiyordum.

onunla birlikte güzel bir çocukluk geçirdim ben, hep küçük bir oyuncak bebek gibi süsledi beni fakat bu ruhsuz yere taşındığımızdan beri o süslerim tek tek dökülmeye başlayıp ayaklarıma battı ve yaraladı beni belki de sorun bu şehir değildir belki de sorun insanlardır,insanların düşüncelerini ona da işlemiş olmalarıdır belki bu şehrin de güzel bir ruhu vardır fakat ben buna hiç rastlamadım rastlamak da istemem açıkçası çünkü burayı sevmekten korkarım