Sana çıkış yolu sunanlara güvenme her zaman. Öyle de oldu, güvendim. Bazen çocuk gibi kanarsın olanlara. O anın duygusuyla büyülenirsin adeta. Aklında sadece sonuç olur. o yolda başına gelecekler pekte umrunda olmaz. Düşünemezsin. O uğruna savaştığın sonuç öyle parlar ki, saçtığı ışık gözlerini kamaştırır. Dersin ki "Tamam işte bu!" Benim yıllardır aradığım şey bu. Uğruna savaşlar vereceğim, acı çekeceğim, yaralanacağım şey bu.

Uğruna bir şeyler harcamak ister insan. Bunu bulduğunda da hisseder. Zaafı olur, karşı koyamaz.

Bu bir insan, bir duygu, bir düşünce, bir inanış veya bir meslek... 

Ucu bucağı olmayan bu okyanusa herkes bir kepçe daldırır ve herkes payına düşeni alır. Kimi az , kimi çok doldurur kepçesini. 

Güven  bir kumar gibidir. Belirsizliktir ama umutta vardır. Karşı koyamadığı ve asla tarif edemeyeceği bir şekilde kaplar o duygu içini. Zehirlidir. Karamsardır. Karmaşadır. Bu seni içten içe yer bitirir de sonradan fark edersin. 

O yüzden hep sonunu düşünmelisin. Tabii ki hayatta her şey istediğimiz gibi gitmez. Aslında baktığımızda hayatta bu değil mi zaten mükemmel bir plansızlık. Minik oyunu bu bize hayatın. Ama en kötü plan bile plansızlıktan iyidir...