İnsan olmak halinin yaş aldıkça kısaldığını düşünüyorum. Hiç bitmeyecek bir ruh haliyken 1 saniyeye düşüyor ve erkenden. Erkenden dememin sebebi 21 yaşındayım ve kendimde bunu fark ettim.

               Duyduğumuz öfke, anlık söylediğimiz şarkılar, sohbet ederken refleks gibi yaptığımız dedikodu ya da söylediğimiz bir detay… Hani aklımıza geldiğinde utanç yaşadığımız ya da özlediğimiz saliselik duygular ve eylemler. Hepsini gülerek hatırlıyorum. Çünkü bir saniyeliğine insandım. Otobüse asık suratıyla binen ve ertesi günü bekleyen bir varlık değildim o an. Bir de çocukluğumuza bakalım: Herkesi sevme durumu hatta her şeyi sevme durumu, her şeye duyulan bir merak. En önemlisi, saydam olmak! utandığını, öfkelendiğini, ağlamanı, sevmeni saklamadığın saydamlaşıp dünyayla bir olduğun bir dönem. Elmayı kokladığın, öptüğün, bir dost gibi yanında taşıdığın, tadını sevdiğin, çürüyen yerlerini sevmediğin, yara almış yerlerine kuşkuyla baktığın harika bir dönem çocukluk. Dünya rengarenk, insanlar harika, hissettiğin duygular var ama onlardan haberdar bile değilsin. 21 yaşında bir varlıkken de kendince deneyimin var, dış dünyada kendini savunabiliyorsun, insanlara sınırlarını çizebiliyorsun, duygularından haberdarsın, çocukluğunda sahip olduğun erdemi kazanmak için çabalıyorsun. Artık hiçbir anım yok ki beni utandırsın ya da şöyle yapabilirdim dedirtsin aksine her şeyimi seviyorum. Utanç verici danslarımı, öfkemi, yalnızlık duygumu, arkadaşlarımla coştuğum anlarımı… Umarım bu da bir anlık bir şey değildir. Umarım 35 yaşında bir varlıkken de kendimi bu kadar sahiplenirim. Umarım kendimi unutmam ve çocukluk erdemimi kazanırım.

               Bırakalım içimizdeki çocuklar birbirlerine sarılsın, sizleri iki kolumun arasındaki mesafe kadar seviyorum. Hoşça kalın.

Kullandığım fotoğraf: John Olson, Four children from a hippie commune walking through the woods with their sticks, Sunny Valley, Oregon, USA, 1969.