Bir fotoğrafın var, başın sağa dönük yukarı bakıyorsun. En sevdiğim fotoğrafın, öyle bir fotoğraf ki sanki bakışların geleceğe ışık tutuyor. Fotoğrafa baktıkça içim huzur doluyor hiçbir şeyin sebep olamayacağı bir huzur. Ama zaman geçiyor fotoğrafa baktıkça hüzün kaplıyor içimi bana hiçbir şeyin daha huzurlu hissettiremediği gibi, hiçbir şeyin sebep olamayacağı bir hüzün doluyor içime. Yoksun çünkü; burada değilsin, aramızda değilsin.
Yaşananlara tanık olmadığın için seviniyorum da aslında, bu köhne gençliğe mâruz kalmıyorsun ama özlemim daha ağır basıyor. Tanık olmadığım halde yaptıklarına, ideolojine, düşüncene hayranlığım geçmiyor. Ama sana söz, böbrek ağrından kıvrandığın zaman, idam kararın çıktığı halde Kazım Paşa'nın karşısına nasıl fikirlerin uğruna dimdik çıktıysan, başka şehirleri kurtarırken doğduğun şehir fethedildiğinde yas tutmaya vakit bulamadan davanı sürdürdüysen, ben de son nefesime kadar senin ilkelerini savunmaya, fikirlerini yaşatmaya, o bizlere nasuhta bulunduğun son sözlerinin izinden gitmeye ("Bütün bu şeraitten daha elim ve daha vahim olmak üzere, memleketin dâhilinde iktidara sahip olanlar, gaflet ve dalalet ve hatta hıyanet içinde bulunabilirler. Hatta bu iktidar sahipleri, şahsi menfaatlerini müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler. Millet, fakruzaruret içinde harap ve bitap düşmüş olabilir.

   Ey Türk istikbalinin evladı! İşte, bu ahval ve şerait içinde dahi vazifen, Türk istiklal ve cumhuriyetini kurtarmaktır. Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur.") devam edeceğim. Asla vazgeçmeyeceğim bu davamdan. Sırf sen yerinde rahat uyu diye. Rahat uyu emanetin bizle.

Sevgi, saygı ve rahmetle.. Seni çok özledim.