2021’in son aylarında sıkıntıdan patlarken, arkadaşlarımın da gazıyla bir sürü tanışma uygulaması indirdim. En garip olanı, Spotify profillerinizi eşleyip dinlediğiniz şarkıya göre insanlarla eşleştiğiniz uygulamaydı. Bir bakıma mantıklıydı, çünkü orada çok fazla insanla tanışıp aynı şarkılar üzerinden sohbet etmek hoştu. Lakin bunlardan birinin hayatıma bu kadar etki edeceğinden habersizdim.

 

Profil fotoğrafında Brian Molko olan kullanıcı epey dikkatimi çekmişti çünkü Brian Molko’yu profil fotoğrafına koyacak kadar seven biriyle anlaşamama ihtimalim çok düşüktü. Gece boyunca bizi uzun bir sohbetin beklediğinin farkında olarak ilk mesajımı yolladım ve samimi bir tanışmanın ardından uzunca konuştuk. Uygulamanın bir artısı ise kullanıcılar birbirlerine Spotify üzerinden rahatlıkla şarkı önerebiliyordu. Kısa süreli sessizliğin ardından bildirim kutuma “How Are You True” adında bir şarkı düştü. Şarkıyı açtım, akabinde şarkının sahibi olan Cage The Elephant’ın Spotify sayfasına girip şarkıları kurcaladım. Popüler şarkılarının tepesinde duran “Ain’t No Rest for the Wicked” şarkısı çok tanıdıktı. Bu şarkı, Social Cues (2019) albümü bile çıkmadan önce defalarca dinlediğim bir şarkıydı, fakat tenezzül edip diğer şarkılarına hiç bakmamışım. Aniden çıkıp gitmiş hayatımdan. O yüzden bu adamlarla yeniden görüşmek güzel bir tesadüftü. Müziğinin sürekli aksiyon içinde olduğu, sözlerin inceliği ve sürekli devam eden anlam arayışı benim içimde bir şeyleri uyandırdı ve şarkı beni çok etkiledi. Sohbete dönüp şarkı hakkında yorumumu yaptım ve daha fazla vakit kaybetmeden yıllar önce bir yere sakladığım bu değerin diğer şarkılarını dinlemek için can atıyordum.

 

Ertesi gün “How Are You True”nun da içinde bulunduğu “Tell Me I’m Pretty” albümünü ve diğer popüler albümleri dinlediğim zaman uygulamadan yeni bir mesaj attım fakat mesajlarıma dönüş alamıyordum. Kaldı ki muhattabım online bile olmuyordu. Biraz daha bekledikten sonra hesabın yok olduğunu fark ettim. Böylece “Tell Me I’m Pretty” ve ben baş başa kaldık.

 

Uzun bir süre etkisinden çıkamadığım albümün deneysel ve akustik tınılı rock sound’u sanırım herkese hitap edebilecek seviyede. Genele baktığımızda ortaya çıkan şey, herkesin de söylediği gibi 70’ler rock müziğine bir selam çakıyor. Fakat grup üyeleri de kendi karakterini 70’ler üzerine çok güzel işlemişler. Bunun üzerine yakaladıkları kirli sound ile akustikleri çok güzel dengelemişler.

 

Albümdeki her şarkı kendine özgü bir sound ve hissiyat taşıyor, ancak birbirine bağlanarak bir bütün oluşturuyor. Albüm, Cage The Elephant'ın müzikal becerisini, yaratıcılığını ve özgünlüğünü ortaya koyuyor. Grubun solisti Matt Shultz'un vokalleri, özellikle de albümdeki daha derin ve duygusal şarkılarda, gerçekten sarsıcı ve dokunaklı. "How Are You True" gibi şarkılar, sözleri ve melankolik tonlarıyla dinleyicinin duygusal bağ kurmasına olanak tanıyor. Aynı zamanda, albümdeki enerjik şarkılar, özellikle de "Cry Baby" ve "Mess Around", saf rock and roll enerjisini yansıtıyor.

 

Birçok rock albümü aksine, "Tell Me I'm Pretty" gerçekten derin düşünceler ve anlamlar barındırıyor. Şarkı sözleri, insanların hayatındaki çeşitli deneyimlere, mücadelelere ve umutlara dokunuyor. Bu yüzden, albüm benim gibi dinleyicilerin hayatında anlamlı bir yer edinebiliyor.