Taşın ucunda damla birikir birikir bir anda düşüp dalga oluşturur ya. Benim için de öyle bir gün bugün. “İnsanları aklımda taşımayacağım.” Dedim bir anda.

         Eskiden utanırdım kendimi tanımaya çalıştığım için. İnsan kendini bilerek mi doğar sanki? Komik. Kendimi doğru tanıtma takıntısı beni sıkıyordu. Başka kalıplara yönlendiriyor, Umay’a çıkan yolları bana unutturuyordu. Halbuki kendini istediğin gibi iyi tanıt karşıdaki kişi seni o an taktığı lenslerle görecek. Hüzün olsun sevinç olsun fark etmez. O sebeple diyorum ki kafanda insanları taşımayı bırak. Kendimi tanımadığımı anladıklarında insanlar benle dalga geçer diye düşündüm. Fark ettim ki insanlar kendini tanımıyor. Hangi alerjiye sahip olduklarını biliyorlarsa ne güzel. Kimse kimseyi zaten tanımıyor. Endişelerden arınmak gerek. Bazen birinin çirkin bir davranışı sizi etkiliyorsa bu sizin düşünmeniz gereken bir şey. O çirkin davranarak kendiyle ilgili bir sorun olduğunu belli ediyor ama siz alınarak bu çirkinliğe bir anlam yüklememelisiniz. Bizi üzecek durumlar olacak ya da sevindirecek ama hiçbir duygu veya düşünce bizi yaşamdan geride tutmamalı. Bu anlık gelen paylaşma isteğimi son bir cümleyle kapatıyorum.

İnsanları ve durumları kafamızda taşımayalım. Yanımızdakilerle konuşalım ve şu an nefes alabildiğimiz anda yaşayalım.